Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Bron: De Internationale, Nederlandstalig theoretisch orgaan van de IVe Internationale, 1996, najaar, (nr. 59), jg. 40
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Door mijn stem spreekt de stem
van het Zapatistische Nationale Bevrijdingsleger.
La Realidad, Planeet Aarde.
3 augustus 1996.
Broeders en zusters uit de hele wereld:
Broeders en zusters uit Afrika, Amerika,
Azië, Europa en Oceanië:
Broeders en zusters aanwezig bij de
Eerste Intercontinentale Ontmoeting
voor de Mensheid en tegen het Neoliberalisme:
Welkom in de Zapatistische Werkelijkheid.
Welkom in dit grondgebied waar voor de
mensheid wordt gevochten.
Welkom in dit grondgebied dat tegen
het neoliberalisme rebelleert.
Wij, de zapatistas, begroeten alle aanwezigen op deze bijeenkomst. Hier, in de bergen van Zuidoost-Mexico, wordt er geklapt wanneer een collectief degene begroet die met een goed woord komt. We vragen jullie allemaal om ons te begroeten en om de broeders en zusters te begroeten uit de delegaties van: Italië, Brazilië, Groot-Brittannië, Paraguay, Chili, de Filippijnen, Duitsland, Peru, Argentinië, Oostenrijk, Uruguay, Guatemala, België, Venezuela, Iran, Denemarken, Nicaragua, Zaïre, Frankrijk, Haïti, Ecuador, Griekenland, Japan, Koerdistan, Ierland, Costa Rica, Cuba, Zweden, Nederland, Zuid-Afrika, Zwitserland, Spanje, Portugal, de Verenigde Staten, Baskenland, Turkije, Canada, Puerto Rico, Bolivia, Australië, Mauritanië en Mexico.
Welkom aan alle mannen, vrouwen, kinderen en ouderen uit de vijf continenten die de uitnodiging van de zapatistische indianen hebben beantwoord om hoop te zoeken voor de mensheid en tegen het neoliberalisme.
Broeders en zusters:
Toen deze droom, die nu wakker wordt in La Realidad, door ons voor het eerst werd gedroomd, dachten we dat hij op een mislukking zou uitlopen. We dachten dat we hier, misschien, enkele tientallen personen uit een paar landen bijeen zouden kunnen brengen. We vergisten ons. Zoals steeds vergisten we ons. Het werden geen enkele tientallen, maar duizenden mensen die elkaar vanuit de vijf continenten kwamen ontmoeten in de werkelijkheid aan het eind van de 20e eeuw.
Het woord dat in deze bergen is geboren, in deze zapatistische bergen, vond oren die het beschutting boden, het verzorgden en het opnieuw lanceerden opdat het ver zou komen en de wereld rond zou gaan. De dubbeldwaasheid van een oproep aan de vijf continenten om kritisch na te denken over ons verleden, heden en toekomst bemerkte dat ze niet alleen stond in haar delirium ... en al snel begonnen dwaasheden op de hele planeet eraan te werken dat de droom zou rusten in de realiteit, dat hij zich zou wassen in de modder, dat hij zou groeien in de regen, dat hij nat zou worden in de zon. Ze gingen met elkaar over hem praten, tekenden deze, en gaven hem vorm, vlees en bloed.
Over wat hier de afgelopen dagen is gebeurd, zal later nog veel geschreven worden. Nu al kunnen we zeggen dat we in ieder geval één zekerheid bezitten ... Een droom, die op alle vijf de continenten wordt gedroomd, kan waar worden in de werkelijkheid. Wie durft ons nu nog te vertellen dat dromen mooi maar nutteloos is? Wie wil er nu nog beweren dat dromen, hoe talrijk de dromers ook zijn, geen werkelijkheid kunnen worden?
Hoe wordt er van vreugde gedroomd in Afrika? Wat voor wonderen wandelen er op Europese bodem?
Hoevele ochtenden ontsluit de droom in Azië? Op welke muziek danst de Amerikaanse droom? Hoe spreekt het hart dat in Oceanië droomt?
Wie maakt het uit wat en hoe er hier of waar dan ook ter wereld wordt gedroomd? Wie zijn degenen die het wagen om met hun droom alle dromen ter wereld bijeen te roepen? Wat gebeurt er in de bergen van Zuidoost-Mexico dat een echo en een spiegel vindt in de straten van Europa, de buitenwijken van Azië, de akkers van Amerika, de dorpen van Afrika en de huizen van Oceanië? Wat is er toch aan de hand met de mensen uit deze vijf continenten die, zoals alles ons zei, slechts bij elkaar zouden komen om de oorlog of de concurrentie aan te gaan? Zou dit einde van de eeuw niet een synoniem van wanhoop, bitterheid en cynisme zijn? Van waar en hoe zijn al deze dromen naar de werkelijkheid toe gekomen?
Laat Europa spreken, laat haar vertellen over de lange brug van haar blik, die de Atlantische oceaan en de geschiedenis overstak om zichzelf opnieuw te ontdekken in de realiteit.
Laat Azië spreken, laat haar uitleg geven over de gigantische sprong van haar hart dat verder klopte in de realiteit.
Laat Afrika spreken, laat haar het verlengde varen beschrijven van haar onrustige beeld dat kwam om weerspiegeld te worden in de realiteit.
Laat Oceanië spreken, laat haar praten over de vermenigvuldigde vlucht van haar denken dat stuiterde en tot rust kwam in de realiteit.
Laat Amerika spreken, laat haar herinneringen ophalen aan het vergrote gevoel van haar hoop die tevoorschijn kwam en zich zelfs vernieuwde in de realiteit.
Laat de vijf continenten spreken en laat ieder luisteren.
Laat de mensheid een ogenblik stoppen met haar stilte van schaamte en smart. Laat de mensheid spreken. Laat de mensheid horen dat ...
Woorden van het Zapatistische Nationale Bevrijdingsleger bij de officiële afsluiting van de Eerste Intercontinentale Ontmoeting voor de Mensheid en tegen het Neoliberalisme
In die wereld van hen, zij die in de Macht leven en voor de Macht doden, past de mens niet, is er geen ruimte voor de hoop, is er geen plaats voor de morgen. Slavernij of de dood: dàt is het alternatief dat hun wereld aan alle werelden biedt. De wereld van het geld, die wereld van hen, wordt vanaf de beurzen bestuurd. Speculatie is op dit moment de voornaamste bron van verrijking en, tegelijkertijd, het beste bewijs dat de arbeidscapaciteit van de mens ineengeschrompeld is. Werk is niet langer nodig om rijkdom te produceren; slechts de speculatie is nog vereist.
Misdaden en oorlogen vinden plaats opdat de mondiale beurzen door de een of de ander geplunderd worden.
Miljoenen vrouwen, jongeren, inheemse volkeren, homoseksuelen, menselijke wezens van alle rassen en kleuren nemen intussen alleen maar deel aan de financiële markten als gedevalueerd geld, geld dat steeds maar verder omlaag duikelt, en in de vorm van bloed tot winsten leidt.
Globalisering van de markten komt neer op het vernietigen van grenzen aan de speculatie en de misdaad, en het vermenigvuldigen van grenzen voor de mensen. Landen worden gedwongen om hun grenzen met het buitenland op te heffen wanneer het gaat om de circulatie van geld, maar tegelijkertijd werpen ze nieuwe binnenlandse grenzen op.
Het neoliberalisme verenigt de landen niet tot één geheel, het doet ze juist in vele landen uiteenvallen.
De leugen van de unipolariteit en de internationalisering verandert in een nachtmerrie vol oorlog, een oorlog die gefragmenteerd is, zo vaak als de naties verpulverd worden. In deze wereld die de Macht globaliseert om te vermijden dat hij obstakels ontmoet in zijn veroveringsoorlog, verworden de nationale regeringen tot de onderofficieren van een nieuwe wereldoorlog tegen de mensheid.
Van de stupide nucleaire wapenwedloop, erop gericht de mensheid in één klap en met het kernwapen uit te roeien, is men overgegaan tot de absurde militarisering van alle aspecten in het leven van de nationale samenlevingen; een militarisering die erop gericht is de mensheid met vele klappen uit te roeien, in vele delen en in vele vormen. De ‘nationale legers’, zoals ze vroeger genoemd werden, veranderen in simpele eenheden van een groter leger, dat het neoliberalisme bewapent en tegen de mensheid richt.
Het einde van de zogenaamde Koude Oorlog heeft de wereldwijde wapenwedloop niet geremd; het heeft het model van de dodelijke handelswaar slechts veranderd: wapens van elke mogelijke omvang en voor ieder voorstelbare criminele smaak. Steeds meer worden niet alleen de ‘institutionele’ legers bewapend, maar ook de legers die de drugshandel opbouwt om zijn heerschappij veilig te stellen. De ene keer sneller dan de andere keer militariseren zich de maatschappijen op nationaal niveau, en de legers die zogenaamd in het leven zijn geroepen om de grenzen te bewaken tegen een externe vijand, draaien de lopen van hun geweren om en richten ze landinwaarts.
Het neoliberalisme kan zich op deze wereld niet waarmaken zonder het argument van de dood dat gepresenteerd wordt door zowel de geïnstitutionaliseerde als de geprivatiseerde legers, zonder de kneveling die de kerkers vertegenwoordigen, zonder de klappen en moorden die militairen en politiemannen aanbieden. Nationale repressie is de noodzakelijke voorwaarde voor de globalisering die het neoliberalisme oplegt.
Naarmate het neoliberalisme zich verder ontwikkelt als mondiaal systeem, groeit de bewapening en het aantal leden van de nationale krijgsmachten en politiekorpsen. Ook neemt het aantal gevangenen, vermisten en vermoorden in de verschillende landen toe.
Een wereldoorlog: de meest brute, de meest totale, de meest universele, de meest effectieve.
Ieder land, iedere stad, iedere akker, ieder huis, iedere persoon, alles is een slagveld van kleinere of grotere omvang. Aan de ene kant staat het neoliberalisme met al zijn repressieve macht en al zijn dodelijke machinerie; aan de andere kant staat de mens.
Er zijn mensen die zich erin schikken dat ze slechts een nummertje meer of minder vormen op de gigantische beurs van de Macht. Er zijn mensen die zich ermee tevreden stellen als slaaf te leven. Vol cynisme bewandelen ze de horizontale trap van de slaaf die tegelijk meester van andere slaven is. In ruil voor het miserabele leven van de kruimels die de Macht hen toewerpt, zijn er mensen die zich verkopen, zich aanpassen, zich overgeven. In ieder deel van de wereld leven slaven die zich gelukkig verklaren slaaf te zijn. In ieder deel van de wereld wonen mensen die ophouden mens te zijn, en hun plekje innemen op de gigantische markt der waardigheden.
Maar er zijn ook mensen die zich niet conformeren, er bestaan ook mensen die besluiten om lastig te zijn, er bestaan ook mensen die zich niet verkopen, er zijn ook mensen die zich niet overgeven. Er zijn, over de hele wereld, mensen die zich ertegen verzetten om in deze oorlog vernietigd te worden. Er zijn mensen die het besluit nemen om te vechten.
Op iedere plek in de wereld, in elke tijd, rebelleert er zomaar een man of vrouw, en breekt uiteindelijk met de kleren die het conformisme voor hem of haar heeft geweven, en die het cynisme grijs heeft gekleurd. Zomaar een man of een vrouw, van om het even wat voor taal of kleur, spreekt en zegt tegen zichzelf: ‘Het is genoeg geweest!’
Genoeg leugens. Genoeg misdaad. Genoeg dood. ‘Genoeg oorlog’, spreekt en zegt tegen zichzelf zomaar een man of vrouw.
In ieder deel van onverschillig welk van de vijf continenten, zet zomaar een man of vrouw zich in voor het verzet tegen de Macht en de aanleg van een eigen weg, waarop de waardigheid en de hoop niet verdwalen.
Zomaar een man of vrouw besluit zijn of haar deel van de historie te beleven en te bevechten. Voorbij is de tijd dat de Macht hen de stappen dicteert, voorbij is de tijd dat de Macht hun leven beheert en over hun dood besluit.
Zomaar een man of vrouw beantwoordt de dood met het leven. En op de nachtmerrie antwoorden ze al dromend en vechtend: tegen de oorlog, tegen het neoliberalisme, voor de mensheid ...
Omdat we voor een betere wereld vechten, worden we allemaal belegerd en met de dood bedreigd. De belegering wordt wereldwijd gereproduceerd. In ieder continent, in ieder land, in iedere provincie, in iedere stad, op iedere akker, in ieder huis sluit zich de oorlogsomsingeling van de Macht tegen de rebellen die de mensheid altijd dankbaar is.
Maar belegeringen worden gebroken. In ieder huis, op iedere akker, in iedere stad, in iedere provincie, in ieder land, in ieder continent vechten de rebellen die de historie van de mensheid steeds gebruikt tijdens haar tocht om zich te verzekeren van hoop, en er ontstaan barsten in het beleg.
De rebellen zoeken elkaar op. Sommigen reizen naar anderen toe. Ze ontmoeten elkaar en, samen, breken ze andere belegeringen. Op het platteland en in de stad, in de provincies, in de naties, in de continenten, beginnen de rebellen elkaar te herkennen, en komen ze te weten dat ze gelijk en verschillend zijn. Ze vervolgen hun vermoeiende tocht, ze reizen zoals er nu gereisd moet worden, namelijk vechtend ...
Een werkelijkheid sprak toen tot hen. Rebellen uit de vijf continenten hoorden haar en begonnen te lopen.
Om de intercontinentale realiteit te bereiken, heeft ieder zijn eigen weg af moeten leggen. Vanaf de vijf armen van de wereldster zijn naar de werkelijkheid de stappen gekomen van mannen en vrouwen wier waardig woord de plek zocht waar het gesproken en gehoord kon worden, de plaats van de ontmoeting.
Er moesten vele belegeringen doorbroken worden om het beleg van de realiteit te breken. Er zijn verschillende omsingelingen. In die van ons moet je politiemannen passeren, douanes, tanks, mortieren, loopgraven, vliegtuigen, helikopters, regen, modder, insecten. Ieder van de rebellen uit de vijf continenten heeft zijn eigen omsingeling, zijn eigen strijd en een doorbroken belegering die zich voegt bij het geheugen van andere rebellen.
Zo begon deze intercontinentale ontmoeting. Ze begon in alle continenten, in alle landen, op alle plaatsen waar zomaar een man of een vrouw begon te spreken en tegen zichzelf zei: ‘Het is genoeg!’
Wie kan zeggen op welke plek precies en op exact welke datum en welk uur deze intercontinentale ontmoeting voor de mensheid en tegen het neoliberalisme is begonnen? We weten het niet. Maar we weten wel wie ermee begonnen. De rebellen uit de hele wereld begonnen ermee. Hier zijn we slechts met een klein deel van die rebellen, dat is zeker. Maar aan de verschillende belegeringen die iedere dag worden doorbroken door alle rebellen van de wereld, hebben jullie er een toegevoegd: de doorbraak van het beleg tegen de zapatistische werkelijkheid.
Om dat te bereiken, moesten jullie vechten tegen je respectievelijke regeringen en daarna het hoofd bieden aan de omsingeling vol papieren en procedures waarmee de Mexicaanse regering jullie dacht te stoppen. Maar jullie zijn allemaal strijders en strijdsters, brekers van belegeringen van wat voor type dan ook. Daarom slaagden jullie erin om de realiteit te bereiken. En als jullie de grootsheid van jullie heldendaad niet zien, dan zien wij haar wel.
Daarom willen we jullie excuses vragen voor de stupiditeit van de Mexicaanse regering die, door middel van z’n migratieagenten, al het mogelijke heeft gedaan om jullie komst naar het zapatistische grondgebied te verhinderen. Deze agenten van de idiotie die het tot bestuur heeft gebracht, denken nog altijd dat je een paspoort en permissie nodig hebt om de waardigheid te bespreken en te beluisteren. We zijn er zeker van, dat jullie allemaal begrijpen waarom de imbeciliteit gelooft dat nationaliteit de mensen verdeelt. We verzoeken jullie hen die te vergeven. Per slot van rekening moeten we de Mexicaanse regering dankbaar zijn dat ze ons eraan herinnerd heeft dat we verschillend zijn, ook al heeft ze dat gedaan met zo’n armzalige voorstelling. Maar we moeten ook de inheemse gemeenschappen dankbaar zijn die ons de afgelopen dagen ontvangen hebben, omdat zij ons eraan herinnerd hebben dat we gelijk zijn.
Het is daarom dat wij, de zapatistas, ons hebben voorgenomen om hier in Mexico voor een betere regering te vechten. We vechten voor een regering die een beetje intelligent is en die begrijpt dat waardigheid niet van paspoorten, visa en andere ridiculiteiten weet. Daarmee zijn we nu bezig, en dat zullen we zeker bereiken.
Maar terwijl dit gebeurt, in naam van de inheemse gemeenschappen, vragen we jullie om alsjeblieft – wanneer jullie op je terugkeer langs de wegversperringen komen van de migratiedienst – de Mexicaanse regering te feliciteren met het succes dat ze heeft geboekt bij haar omsingeling van een inheemse opstandige beweging die, zoals duidelijk is, slechts invloed uitoefent op vier gemeenten in de zuidoostelijke Mexicaanse deelstaat Chiapas.
Sommigen van de beste rebellen uit de vijf continenten zijn naar de bergen van Zuidoost-Mexico gekomen. Allemaal brachten ze vele zaken mee. Ze brachten oren en woorden. Ze brachten hun ideeën, hun harten, hun werelden. Om andere ideeën, andere redenen, andere werelden te ontmoeten, daartoe kwamen ze naar de werkelijkheid.
Een wereld die uit vele werelden gemaakt is, werd de afgelopen dagen aangetroffen in de bergen van Zuidoost-Mexico. Een wereld die uit vele werelden is gemaakt, vond een plek voor zichzelf en veroverde z’n recht om mogelijk te zijn, hief de vlag van het noodzakelijk zijn, vestigde zich middenin de realiteit van de Aarde om een betere toekomst aan te kondigden. Een wereld van alle werelden die zich verzetten en rebelleren tegen de Macht ... een wereld van alle werelden die deze wereld bewonen, zich kerend tegen het cynisme, een wereld die voor de mensheid en tegen het neoliberalisme vecht. Dit was de wereld waarin wij de afgelopen dagen hebben geleefd, dit was de wereld die we hier aantroffen...
Maar, wat volgt?
Een nieuw nummer in de nutteloze nummering van talloze internationalen?
Een nieuw schema dat kalmeert en de vrees voor het gebrek aan recepten verlicht?
Een mondiaal programma voor de mondiale revolutie? Een theoretisering van de utopie, opdat ze haar gepaste afstand bewaart tot de werkelijkheid die ons zorgen baart?
Een blauwdruk dat ons allemaal verzekert van een baan, een functie, een naam en geen enkel werk?
De echo klinkt voort, het weerspiegeld beeld van het mogelijke en het vergetene: de mogelijkheid en de noodzaak om te spreken en te luisteren.
Niet de echo die geleidelijk uitdooft of de kracht die afneemt zodra ze haar hoogste punt bereikt heeft.
Wel de echo die breekt en doorgaat.
De echo van het eigene kleine, het lokale en het bijzondere, weerkaatsend in de echo van het eigene grote, het intercontinentale en galactische.
De echo die het bestaan van de ander erkent en zich niet boven hem plaatst of hem probeert te doen verstommen.
De echo die z’n plaats inneemt en met z’n eigen stem spreekt en met de stem van de ander.
De echo die het eigen geluid reproduceert en zich opent voor het geluid van de ander.
De echo van deze rebelse stem die zich transformeert en vernieuwt in andere stemmen.
Een echo die verandert in vele stemmen, in een net van stemmen die, oor in oor met de doofheid van de Macht, ervoor kiest zelf te spreken: wetend dat het één en velen is, gelijk in zijn aspiratie om te luisteren en naar zich te laten luisteren, verschillend in de toonsoorten en niveaus van de stemmen die het vormen.
Een net van stemmen in verzet tegen de oorlog die de Macht tegen hen voert.
Een net van stemmen die niet alleen spreken, maar ook vechten en zich verzetten voor de mensheid en tegen het neoliberalisme.
Een net van stemmen dat geboren wordt in verzet en zijn verzet vermenigvuldigt in andere stemmen die nu nog stom en eenzaam zijn.
Een net dat de vijf continenten bedekt, en helpt om de dood te weerstaan die de Macht ons belooft.
Laat een grote beurs van stemmen doorgaan, geluiden die een plaats zoeken waarin ze naast de anderen passen.
Laat de grote gebroken beurs doorgaan die het beste van zichzelf bewaart en zich opent voor het mooiste dat geboren wordt en groeit.
Laat de grote spiegelbeurs van stemmen doorgaan, de wereld waarin de geluiden gescheiden gehoord kunnen worden terwijl hun specifieke karakter herkend wordt, de wereld waarin de geluiden gevat kunnen worden in één groot geluid.
Laat de vermenigvuldiging van verzet doorgaan, het niet-aangepast zijn, het rebelse zijn.
Laat de wereld met vele werelden doorgaan die de wereld nodig heeft.
Laat de mensheid doorgaan zich te herkennen als meervoudig, verschillend, toegankelijk, tolerant tegenover zichzelf, hoopvol.
Laat de menselijke en rebelse stem doorgaan die geraadpleegd is in de vijf continenten, om zich te ontwikkelen toe een net van stemmen en van stukken verzet.
Laat de stem doorgaan van alles wat we zijn, de stem waaruit die alles spreekt...
Tweede verklaring van La Realidad voor de Mensheid en tegen het neoliberalisme
Broeders en zusters uit Afrika, Azië, Amerika, Europa en Oceanië:
In aanmerking nemend dat we ons uitspreken:
Tegen de internationale van de dood, tegen de globalisering van de oorlog en van de bewapening.
Tegen de dictatuur, tegen het autoritaire bestuur, tegen de onderdrukking.
Tegen het beleid van economische liberalisering, tegen de honger, tegen de armoede, tegen de roof, tegen de corruptie.
Tegen het patriarchaat, tegen de vreemdelingenhaat, tegen de discriminatie, tegen de misdaad, tegen de verwoesting van het milieu, tegen het militarisme.
Tegen de stommiteit, tegen de leugen, tegen de onwetendheid.
Tegen de slavernij, tegen de intolerantie, tegen het onrecht, tegen de marginalisering, tegen de vergetelheid. Tegen het neoliberalisme.
In aanmerking nemend dat we ons uitspreken:
Voor de internationale van de hoop, voor de nieuwe, rechtvaardige en waardige vrede.
Voor de nieuwe politiek, voor de democratie, voor de politieke vrijheden.
Voor de rechtvaardigheid, voor het leven en werk in waardigheid.
Voor de civiele maatschappij, voor volledige rechten van vrouwen op ieder vlak, voor het respect tegenover ouderen, jongeren en kinderen, voor de verdediging en bescherming van het milieu.
Voor de intelligentie, voor de cultuur, voor de opvoeding, voor de waarheid.
Voor de mensheid.
Verklaren we:
Ten eerste. Dat we een collectief net zullen creëren van al onze particuliere gevechten en verzetsdaden. Een intercontinentaal net van verzet tegen het neoliberalisme, een intercontinentaal net van verzet voor de mensheid.
Dit intercontinentale net van verzet zal – de verschillen erkennend en de overeenkomsten in ogenschouw nemend – op zoek gaan naar de ontmoeting met andere verzetsbewegingen in de hele wereld. Dit intercontinentale net van verzet zal het medium zijn waardoor de verschillende verzetsbewegingen elkaar ondersteunen. Dit intercontinentale net van verzet is geen organisatorische structuur, het bezit geen corrigerend of besluitvormend centrum, het heeft geen centraal commando of hiërarchieën. Wij allen die ons verzetten, zijn het net.
Ten tweede. Dat we een net van communicatie zullen creëren tussen al onze gevechten en verzetsdaden. Een intercontinentaal net van alternatieve communicatie tegen het neoliberalisme, een intercontinentaal net van alternatieve communicatie voor de mensheid.
Dit intercontinentale net van alternatieve communicatie zal de kanalen met elkaar proberen te verweven opdat het woord alle wegen bewandelt waarop verzet wordt geboden. Dit intercontinentaal netwerk zal het medium zijn waardoor de verschillende verzetsbewegingen met elkaar communiceren.
Dit intercontinentale net van alternatieve communicatie is geen organisatorische structuur, het bezit geen corrigerend of besluitvormend centrum, het heeft geen centraal commando of hiërarchieën. Wij allen die met elkaar spreken en naar elkaar luisteren, zijn het net.
We verklaren het volgende:
Te spreken en te luisteren voor de mensheid en tegen het neoliberalisme. Ons te verzetten en te vechten voor de mensheid en tegen het neoliberalisme.
Voor de hele wereld: Democratie! Vrijheid! Gerechtigheid! Vanaf iedere mogelijke realiteit van welk continent dan ook.
Broeders en zusters:
Wij stellen niet voor dat wij als aanwezigen deze verklaring tekenen en dat deze ontmoeting nu eindigt.
Wij stellen voor dat de intercontinentale ontmoeting voor de mensheid en tegen het neoliberalisme doorgaat in ieder continent, in ieder land, op ieder platteland en in iedere stad, in ieder huis, in iedere school of werkplek waar mensen leven die een betere wereld wensen.
De inheemse gemeenschappen hebben ons geleerd dat om een probleem op te lossen, hoe groot dit ook is, het altijd goed is om ieder van ons te raadplegen. Het is daarom dat wij voorstellen om een intercontinentale raadpleging over deze verklaring te realiseren. We stellen voor dat deze verklaring over de hele wereld wordt verspreid, en dat er – minimaal in alle landen die aanwezig waren – een raadpleging wordt gehouden met de volgende vraag:
Stem je ermee in de Tweede Verklaring van La Realidad voor de Mensheid en tegen het Neoliberalisme te onderschrijven?
Wij stellen voor dat deze ‘Intercontinentale Raadpleging voor de Mensheid en tegen het Neoliberalisme’ in de vijf continenten wordt gehouden gedurende de eerste twee weken van december 1996.
We stellen voor dat we deze raadpleging net zo organiseren als deze ontmoeting, dat ieder die aanwezig was of niet aanwezig kon zijn maar ons van veraf vergezelde, de raadpleging organiseert en realiseert. We stellen voor gebruik te maken van alle mogelijke en onmogelijke middelen om het grootst mogelijke aantal mensen in de vijf continenten te raadplegen. De intercontinentale raadpleging vormt deel van het verzet dat we organiseren en is een manier om tot contacten en ontmoetingen te komen met andere verzetsbewegingen. Deel van een nieuwe wijze van politiek bedrijven op deze wereld, dat wil de intercontinentale raadpleging zijn.
Maar dat niet alleen. We stellen ook voor om nu al op te roepen tot de Tweede Intercontinentale Ontmoeting voor de Mensheid en tegen het Neoliberalisme. We stellen voor dat deze plaats zal vinden in de tweede helft van 1997, en wel in het Europese continent. We stellen voor om de precieze plaats en datum van de ontmoeting te laten vaststellen door de broeders en zusters uit Europa in een bijeenkomst die zij na deze eerste ontmoeting zullen hebben.
We hopen allemaal dat deze tweede intercontinentale ontmoeting er zal komen, en dat natuurlijk in een ander continent dan dit. Wanneer die tweede ontmoeting plaatsvindt – dat willen we vanaf nu duidelijk stellen – zullen we zien op welke wijze er direct kan worden deelgenomen, onafhankelijk van de plaats waar het allemaal gebeurt.
Broeders en zusters:
Laten we lastig blijven. Wat de theoretici van het neoliberalisme ons zeggen, klopt niet: dat alles onder controle is, zelfs dat wat niet te controleren valt.
We zijn niet de uitlaatklep voor de rebellie die het neoliberalisme zou destabiliseren. Het is niet waar dat ons rebelse bestaan de Macht legitimeert.
De Macht vreest ons. Daarom vervolgt en omsingelt hij ons. Daarom zet hij ons gevangen en vermoordt hij ons.
In werkelijkheid zijn wij een mogelijkheid die hem kan verslaan en doen verdwijnen.
Misschien zijn we niet met velen, maar we zijn mannen en vrouwen die voor de mensheid vechten, die tegen het neoliberalisme vechten.
We zijn mannen en vrouwen die over de hele wereld vechten.
We zijn mannen en vrouwen die voor de vijf continenten wensen:
Democratie!
Vrijheid!
Gerechtigheid!
Vanuit de bergen van Zuidoost-Mexico.
Revolutionair Inheems Clandestien Comité – Algemeen Commando van het Zapatistische Nationale Bevrijdingsleger.
La Realidad, planeet aarde, augustus 1996.