Biobibliografie
[raadpleeg ook Wikipedia]

Jürgen Habermas
Geboren in 1929 in Gummersbach, studeerde Duitse literatuur, geschiedenis en filosofie in Göttingen en Bonn. Promotie in 1954, in 1956 werd hij assistent bij Adorno aan het Institut für Sozialforschung in Frankfurt. Participeert in het onderzoek naar het democratisch potentieel van de Frankfurter studenten. (Student und Politik). Habilitationsschrift over ‘Structurwandel der Oeffentlichkeit. In 1964 werd hij – als opvolger van Horkheimer – hoogleraar in de sociologie en de filosofie in Frankfurt. In die tijd is hij ook gastdocent aan de New School for Social Research in New York. Sinds 1971 is hij samen met C.F. von Weizsäcker directeur van het Max Planck-instituut in Starnberg, waar hij zich bezighoudt met het onderzoek naar de levensvoorwaarden van de wetenschappelijk-technische wereld. In 1973 ontving hij de Hegelprijs van de stad Stuttgart.

Hij maakt vanaf de oprichting deel uit van de redactieraad van Praxis, schrijft regelmatig in dit tijdschrift en heeft een aantal keren deelgenomen aan de Zomerschool in Korçula.
Belangrijkste publicaties:
1961 Student und Politik, Neuwied 1969, samen met Von Friedeburg, Oehler en Weltz.
1962 Strukturwandel der Oeffentlichkeit, Neuwied 1971.
1963 Theorie und Praxis. Analytische Wissenschaftstheorie und Dialektik. In: Adorno e.a.: Der Positivismusstreit in der deutschen Soziologie, Neuwied 1969.
1964 Gegen einen positivistisch halbierten Rationalismus (in dezelfde bundel gepubliceerd).
1967 Zur Logik der Sozialwissenschaften, Frankfurt 1970.
1968 Erkenntnis und Interesse, Frankfurt 1973.
Technik und Wissenschaft als Ideologie, Frankfurt.
1969 Protestbewegung und Hochschulreform, Frankfurt.
1971 Theorie der Gesellschaft oder Sozialtechnologie (samen met N. Luhmann), Frankfurt.
1973 Legitimationsprobleme im Spätkapitalismus, Frankfurt.
In het Nederlands:
1973 Een keuze uit het werk van Jürgen Habermas, Deventer.

Mihailo Marković
Geboren in 1923 in Beograd. Maakte gedurende de Tweede Wereldoorlog (van 1941-1945) deel uit van het bevrijdingsleger van Tito. Studeerde daarna filosofie in Beograd, promotie in 1955 over het formalisme in de hedendaagse logica. Studeerde in Londen (bij Ayer), werd in 1950 assistent aan de filosofische faculteit van de universiteit in Belgrado, alwaar hij nu gewoon hoogleraar is. In het begin hield hij zich vooral met logica, methodologie en wetenschapsfilosofie bezig, later echter meer met politieke filosofie en ethiek. Hij is lid van de redactieraad van Praxis, van het organisatiecomité van de Zomerschool in Korçula en lid van de redactie van Filozofija. Was vele malen gastdocent aan buitenlandse universiteiten.
Belangrijkste publicaties (buiten Joegoslavië):
1968 Dialektik der Praxis, Frankfurt.
1971 Die Neue Linke und die Revolution, in: H. Bussiek: Wege zur veränderten Gesellschaft, Frankfurt.
1974 From Affluence to Praxis, Ann Arbor.
In het Nederlands:
1972 De revolutionaire weg van bureaucratie naar zelfbestuur, Groningen.

Gajo Petrović
Geboren in 1927 in Karlovac. Studeerde filosofie in Leningrad, Moskou en Zagreb. Promotie in 1956 over de filosofie van G.W. Plechanov, werd in 1950 assistent en in 1969 gewoon hoogleraar aan de filosofische faculteit van de universiteit in Zagreb. Sinds de oprichting hoofdredacteur van Praxis (samen met Rudi Supek) en lid van het organisatiecomité van de Zomerschool in Korçula. Hij houdt zich bezig met problemen op het gebied van ontologie, de filosofische antropologie, de kennistheorie, de logica en de belangrijkste stromingen van de hedendaagse filosofie.
Hij werd tijdens de Tweede Wereldoorlog lid van de Communistische Partij in Joegoslavië, maar hier in 1968 vanwege zijn kritische houding t.o.v. het partijbestuur weer uitgestoten.
Belangrijkste publicaties (buiten Joegoslavië):
1967 Marx in the Mid-Twentieth Century, New York.
1969 Wider den autoritären Marxismus, Frankfurt.
1969 Revolutionäre Praxis, Freiburg (samensteller).
1971 Philosophie und Revolution, Reinbek.

Rudi Supek
Geboren in 1913 in Zagreb. Studeerde filosofie in Zagreb en psychologie in Parijs. Gedurende de Tweede Wereldoorlog deelname aan het Franse verzet, gevangen genomen en in het concentratiekamp Buchenwald geïnterneerd. Promotie in 1952 bij J. Piaget aan de Sorbonne. Van 1951-58 docent in de psychologie aan de universiteit van Zagreb en sinds 1961 gewoon hoogleraar in de sociologie aldaar.

Sinds 1966 hoofdredacteur van Praxis (samen met Gajo Petrović) en voorzitter van het organisatiecomité van de Zomerschool in Korçula.
Belangrijkste publicaties (buiten Joegoslavië):
1969 Die Dialektik der gesellschaftlichen Praxis.
Die ethischen Widersprüche revolutionärer Existenz.
Beide in: G. Petrović (samenst.): Revolutionäre Praxis, Freiburg.
1973 Selbstverwirklichung und Selbstorganisation des Menschen in der Gesellschaft
In: O.K. Flechtheim en E. Grassi: Marxistische Praxis, München.

Predrag Vranicki
Geboren in 1922 in Benkovac. Studeerde filosofie. Nam tijdens de Tweede Wereldoorlog actief deel aan de bevrijdingsbeweging. Promotie in 1951. Sinds 1947 verbonden aan de filosofische faculteit van de universiteit in Zagreb, eerst als assistent, later als hoogleraar (in de geschiedenis van de marxistische filosofie). Hij houdt zich voornamelijk met de geschiedenis en met de actuele problemen van de marxistische filosofie bezig. Hij is lid van de redactieraad van Praxis en van het organisatiecomité van de Zomerschool in Korçula. Sinds 1972 rector van de universiteit in Zagreb.
Belangrijkste publicaties (buiten Joegoslavië):
1969 Philosophie in unserer Zeit
In: G. Petrović: Revolutionäre Praxis, Freiburg.
1973 Theoretische Begründung der Idee der Selbstverwaltung
In: O.K. Flechtheim en E. Grassi: Marxistische Praxis, München.

Bronvermelding
Gajo Petrović: Kritik im Sozialismus, Praxis 1966, 1/2, blz. 177-191.
Mihailo Marković: Critical Social Theory in Marx, Praxis 1970, 3/4, blz. 283-297.
Predrag Vranicki: Theoretische Begründung der Idee der Selbstverwaltung, Praxis 1972, 3/4, blz. 373-394.
Rudi Supek: Some contradictions and insufficiences of Yugoslav self-managing socialism. Praxis 1971, 3/4, blz. 375-397.
Jürgen Habermas: Bedingungen für eine Revolutionierung spätkapitalistischer Gesellschaftssysteme. Praxis 1969, 1/2, blz. 212-223.