Przekupień przygnał byki do rzeźni. Rzeźnik zaczął podchodzić do nich z nożem. "Stańmy wszyscy w szeregu i weźmy tego kata na rogi!" - zaproponował jeden z byków. "A czym rzeźnik jest gorszy od przekupnia, który nas przygnał tutaj z kijem" - odpowiedziały mu byki, które otrzymały polityczne wychowanie w pensjonacie Manuilskiego. "Ale przecież potem możemy rozprawić się także z przekupniem!" - "Nie - odpowiedziały radzącemu pryncypialne byki - osłaniasz wrogów z lewicy, sam jesteś socjal-rzeźnikiem". I odmówiły stanąć w szeregu.
Z baśni Ezopa
"Stawiać uwolnienie się od pokoju wersalskiego koniecznie i stanowczo, i natychmiastowo na pierwszym miejscu przed kwestią wyzwolenia innych uciskanych przez imperializm krajów z jarzma imperializmu, to mieszczański nacjonalizm (godny Kautskich, Hilferdingów, Otto Bauerów i C-o) a nie rewolucyjny internacjonalizm" (Lenin, "Dziecięca choroba lewicowości w komunizmie", t. XVII, s.164).
Trzeba: całkowitego odrzucenia narodowego komunizmu, otwartej i ostatecznej likwidacji haseł "ludowej rewolucji" i "wyzwolenia narodowego". Nie "Precz z umową wersalską!" a "Niech żyją Radzieckie Stany Zjednoczone Europy!"
Socjalizm jest do zrealizowania tylko w oparciu o najwyższe osiągnięcia nowoczesnej techniki i międzynarodowy podział pracy.
Socjalistyczne budownictwo ZSRR nie jest samowystarczalnym narodowym procesem a częścią składową międzynarodowej rewolucji.
Zdobycie władzy przez niemiecki i europejski proletariat jest zadaniem niepomiernie bardziej realnym i bliskim niż zbudowanie zamkniętego i samowystarczalnego socjalistycznego społeczeństwa w granicach ZSRR.
Ofiarna obrona ZSRR, pierwszego robotniczego państwa, przed zewnętrznymi i wewnętrznymi wrogami proletariackiej dyktatury!
Ale obrona ZSRR winna być prowadzona nie z zawiązanymi oczami. Międzynarodowa kontrola proletariacka nad radziecką biurokracją. Bezwzględne demaskowanie jej narodowo-reformistycznych i termidoriańskich tendencji, znajdujących swe uogólnienie w teorii socjalizmu w odrębnym kraju.
Co potrzebne jest partii komunistycznej?
Powrót do strategicznej szkoły pierwszych czterech kongresów Kominternu.
Odrzucenie ultymatyzmu w stosunku do masowych organizacji robotniczych - komunistycznego kierownictwa nie można narzucić; można je tylko zdobyć.
Odrzucenie teorii socjalfaszyzmu, pomagającej i socjaldemokracji i faszyzmowi.
Uporczywe wykorzystywanie antagonizmu między socjaldemokracją a faszyzmem: a) w celu bardziej skutecznej walki z faszyzmem; b) w celu przeciwstawienia socjaldemokratycznych robotników reformistycznemu kierownictwu.
Kryterium w ocenie zmian politycznych systemów burżuazyjnego panowania nie są dla nas zasady formalnej demokracji a żywotne interesy demokracji proletariackiej.
Ani bezpośredniego, ani pośredniego poparcia dla reżimu Brüninga!
Śmiała, ofiarna obrona organizacji proletariatu przed faszyzmem.
"Klasa przeciwko klasie!" To oznacza - wszystkie organizacje proletariatu winny zająć swe miejsce w jednolitym froncie przeciwko burżuazji.
Praktyczny program jednolitego frontu określają porozumienia organizacji na oczach mas. Każda organizacja pozostaje pod swym sztandarem i swym kierownictwem. Każda organizacja przestrzega w działaniu dyscypliny jednolitego frontu.
"Klasa przeciwko klasie!" Propaganda i organizacyjne przygotowanie rad robotniczych, jako najwyższej formy proletariackiego jednolitego frontu.
Całkowita organizacyjna i polityczna niezależność partii komunistycznej zawsze i we wszelkich okolicznościach.
Żadnego łączenia programów czy sztandarów. Żadnych wyzutych z zasad spółek. Pełna swoboda krytyki przejściowych sojuszników.
Kandydatura Thälmanna na stanowisko prezydenta jest, samo przez się zrozumiałe, kandydaturą Lewej Opozycji. W walce o mobilizację robotników pod sztandarem oficjalnej komunistycznej kandydatury bolszewicy-leniniści winni być na pierwszym miejscu.
Niemieccy komuniści winni czerpać natchnienie nie w obecnym systemie WKP, odzwierciedlającym panowanie aparatu na fundamencie zwycięskiej rewolucji a w systemie partyjnym, który doprowadził do zwycięstwa rewolucji.
Likwidacja komenderowania aparatu w niemieckiej partii komunistycznej jest kwestią życia lub śmierci.
Niezbędny jest powrót do demokracji partyjnej.
Robotnicy-komuniści winni przede wszystkim wywalczyć uczciwą i poważną dyskusję w partii w kwestii strategii i taktyki. Głos Lewej Opozycji (bolszewików-leninistów) winien być przez partię wysłuchany.
Po wszechstronnej dyskusji uchwały winny być podejmowane przez wybrany w wolnych wyborach nadzwyczajny zjazd partii.
Prawidłowa polityka partii komunistycznej w stosunku do SAP; nieugięta (ale rzetelna, tj. odpowiadająca faktom) krytyka połowiczności kierownictwa; uważny, koleżeński, taktowny stosunek do lewego skrzydła - przy pełnej gotowości do praktycznych porozumień z SAP i do ściślejszego powiązania politycznego z rewolucyjnym skrzydłem.
Ostry zwrotu kierownicy w polityce związkowej - walka z reformistycznym kierownictwem na płaszczyźnie jedności związków zawodowych.
Systematycznie prowadzona polityka jednolitofrontowa w przedsiębiorstwach. Porozumienia z reformistycznymi komitetami zakładowymi na gruncie określonego programu żądań.
Walka o obniżkę cen. Walka przeciwko obniżaniu płacy. Przeniesienie tej walki na tory kampanii o robotniczą kontrolę nad produkcją.
Kampania o współpracę z ZSRR w oparciu o jednolity plan gospodarczy.
Wypracowanie przykładowego planu przez organa ZSRR z uwzględnieniem zainteresowanych organizacji niemieckiego proletariatu.
Kampania o przejście Niemiec do socjalizmu w oparciu o taki plan.
Łżą ci, którzy mówią, że niby sytuacja jest beznadziejna. Pesymistów i sceptyków trzeba przeganiać z proletariackich szeregów, jak zadżumionych. Wewnętrzne siły niemieckiego proletariatu są niewyczerpalne. Utorują sobie drogę.