WNIOSKI

Przekupień przygnał byki do rzeźni. Rzeźnik zaczął podchodzić do nich z nożem. "Stańmy wszyscy w szeregu i weźmy tego kata na rogi!" - zaproponował jeden z byków. "A czym rzeźnik jest gorszy od przekupnia, który nas przygnał tutaj z kijem" - odpowiedziały mu byki, które otrzymały polityczne wychowanie w pensjonacie Manuilskiego. "Ale przecież potem możemy rozprawić się także z przekupniem!" - "Nie - odpowiedziały radzącemu pryncypialne byki - osłaniasz wrogów z lewicy, sam jesteś socjal-rzeźnikiem". I odmówiły stanąć w szeregu.

Z baśni Ezopa

"Stawiać uwolnienie się od pokoju wersalskiego koniecznie i stanowczo, i natychmiastowo na pierwszym miejscu przed kwestią wyzwolenia innych uciskanych przez imperializm krajów z jarzma imperializmu, to mieszczański nacjonalizm (godny Kautskich, Hilferdingów, Otto Bauerów i C-o) a nie rewolucyjny internacjonalizm" (Lenin, "Dziecięca choroba lewicowości w komunizmie", t. XVII, s.164).

Trzeba: całkowitego odrzucenia narodowego komunizmu, otwartej i ostatecznej likwidacji haseł "ludowej rewolucji" i "wyzwolenia narodowego". Nie "Precz z umową wersalską!" a "Niech żyją Radzieckie Stany Zjednoczone Europy!"

* * *

Socjalizm jest do zrealizowania tylko w oparciu o najwyższe osiągnięcia nowoczesnej techniki i międzynarodowy podział pracy.

Socjalistyczne budownictwo ZSRR nie jest samowystarczalnym narodowym procesem a częścią składową międzynarodowej rewolucji.

Zdobycie władzy przez niemiecki i europejski proletariat jest zadaniem niepomiernie bardziej realnym i bliskim niż zbudowanie zamkniętego i samowystarczalnego socjalistycznego społeczeństwa w granicach ZSRR.

Ofiarna obrona ZSRR, pierwszego robotniczego państwa, przed zewnętrznymi i wewnętrznymi wrogami proletariackiej dyktatury!

Ale obrona ZSRR winna być prowadzona nie z zawiązanymi oczami. Międzynarodowa kontrola proletariacka nad radziecką biurokracją. Bezwzględne demaskowanie jej narodowo-reformistycznych i termidoriańskich tendencji, znajdujących swe uogólnienie w teorii socjalizmu w odrębnym kraju.

* * *

Co potrzebne jest partii komunistycznej?

Powrót do strategicznej szkoły pierwszych czterech kongresów Kominternu.

Odrzucenie ultymatyzmu w stosunku do masowych organizacji robotniczych - komunistycznego kierownictwa nie można narzucić; można je tylko zdobyć.

Odrzucenie teorii socjalfaszyzmu, pomagającej i socjaldemokracji i faszyzmowi.

Uporczywe wykorzystywanie antagonizmu między socjaldemokracją a faszyzmem: a) w celu bardziej skutecznej walki z faszyzmem; b) w celu przeciwstawienia socjaldemokratycznych robotników reformistycznemu kierownictwu.

Kryterium w ocenie zmian politycznych systemów burżuazyjnego panowania nie są dla nas zasady formalnej demokracji a żywotne interesy demokracji proletariackiej.

Ani bezpośredniego, ani pośredniego poparcia dla reżimu Brüninga!

Śmiała, ofiarna obrona organizacji proletariatu przed faszyzmem.

"Klasa przeciwko klasie!" To oznacza - wszystkie organizacje proletariatu winny zająć swe miejsce w jednolitym froncie przeciwko burżuazji.

Praktyczny program jednolitego frontu określają porozumienia organizacji na oczach mas. Każda organizacja pozostaje pod swym sztandarem i swym kierownictwem. Każda organizacja przestrzega w działaniu dyscypliny jednolitego frontu.

"Klasa przeciwko klasie!" Propaganda i organizacyjne przygotowanie rad robotniczych, jako najwyższej formy proletariackiego jednolitego frontu.

* * *

Całkowita organizacyjna i polityczna niezależność partii komunistycznej zawsze i we wszelkich okolicznościach.

Żadnego łączenia programów czy sztandarów. Żadnych wyzutych z zasad spółek. Pełna swoboda krytyki przejściowych sojuszników.

Kandydatura Thälmanna na stanowisko prezydenta jest, samo przez się zrozumiałe, kandydaturą Lewej Opozycji. W walce o mobilizację robotników pod sztandarem oficjalnej komunistycznej kandydatury bolszewicy-leniniści winni być na pierwszym miejscu.

* * *

Niemieccy komuniści winni czerpać natchnienie nie w obecnym systemie WKP, odzwierciedlającym panowanie aparatu na fundamencie zwycięskiej rewolucji a w systemie partyjnym, który doprowadził do zwycięstwa rewolucji.

Likwidacja komenderowania aparatu w niemieckiej partii komunistycznej jest kwestią życia lub śmierci.

Niezbędny jest powrót do demokracji partyjnej.

Robotnicy-komuniści winni przede wszystkim wywalczyć uczciwą i poważną dyskusję w partii w kwestii strategii i taktyki. Głos Lewej Opozycji (bolszewików-leninistów) winien być przez partię wysłuchany.

Po wszechstronnej dyskusji uchwały winny być podejmowane przez wybrany w wolnych wyborach nadzwyczajny zjazd partii.

* * *

Prawidłowa polityka partii komunistycznej w stosunku do SAP; nieugięta (ale rzetelna, tj. odpowiadająca faktom) krytyka połowiczności kierownictwa; uważny, koleżeński, taktowny stosunek do lewego skrzydła - przy pełnej gotowości do praktycznych porozumień z SAP i do ściślejszego powiązania politycznego z rewolucyjnym skrzydłem.

Ostry zwrotu kierownicy w polityce związkowej - walka z reformistycznym kierownictwem na płaszczyźnie jedności związków zawodowych.

Systematycznie prowadzona polityka jednolitofrontowa w przedsiębiorstwach. Porozumienia z reformistycznymi komitetami zakładowymi na gruncie określonego programu żądań.

Walka o obniżkę cen. Walka przeciwko obniżaniu płacy. Przeniesienie tej walki na tory kampanii o robotniczą kontrolę nad produkcją.

Kampania o współpracę z ZSRR w oparciu o jednolity plan gospodarczy.

Wypracowanie przykładowego planu przez organa ZSRR z uwzględnieniem zainteresowanych organizacji niemieckiego proletariatu.

Kampania o przejście Niemiec do socjalizmu w oparciu o taki plan.

* * *

Łżą ci, którzy mówią, że niby sytuacja jest beznadziejna. Pesymistów i sceptyków trzeba przeganiać z proletariackich szeregów, jak zadżumionych. Wewnętrzne siły niemieckiego proletariatu są niewyczerpalne. Utorują sobie drogę.

Powró do spisu treści