Geschreven: 18 februari 1938
Eerste publicatie: Socialist Appeal, 26 februari 1938
Bron: Overgenomen uit: Trotski - Leo Sedov - zoon, vriend strijder. En andere geschriften rond de dood van Leo Sedov. Nieuwe Nederlandstalige Trotski Bibliotheek 1. Revolutionair-Socialistische Publicaties, Groningen 2007.
Vertaling: Karel ten Haaf
HTML: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive, mei 2007
18 februari 1938
De wond is nog te vers om al te kunnen praten over Leo Sedov als over een dode. Hij was niet alleen mijn zoon maar ook mijn beste vriend. Maar er is één kwestie waarover ik mij verplicht voel mezelf onmiddellijk te laten horen: de kwestie van zijn doodsoorzaak. Om te beginnen moet ik zeggen dat ik niet beschik over ondubbelzinnige aanwijzingen die mij toestaan om te stellen dat de dood van L. Sedov het werk van de GPOe is.
De telegrammen die mijn vrouw en ik hebben ontvangen van vrienden uit Parijs bevatten niet meer informatie dan ons via de pers bereikte. Maar ik zou graag wat zijdelingse informatie willen geven die echter van groot belang kan zijn voor het gerechtelijk onderzoek in Parijs.
1. Het is niet waar dat mijn zoon leed aan een chronische ingewandsziekte. Het bericht over zijn ziekte kwam als een volslagen verrassing voor zijn moeder en mij.
2. Het is niet waar dat hij gedurende de afgelopen paar weken ernstig geleden zou hebben. Voor mij ligt de brief die ik van hem ontving, gedateerd 4 februari. Er wordt in deze brief, die zeer opgewekt van toon is, met geen woord gerept over wat voor ziekte dan ook. Integendeel, de brief laat zien dat hij op dat moment zeer druk was, vooral in verband met het op handen zijnde proces tegen Reiss’ moordenaars in Zwitserland, en dat hij van plan was zijn bezigheden voort te zetten.
3. De dood van L. Sedov vond klaarblijkelijk plaats in de nacht van 15 op 16 februari. Dus zitten er tussen de brief en de dood slechts elf dagen. Met andere woorden, de ziekte kwam volkomen onverwacht.
4. Er is natuurlijk geen reden om de onpartijdigheid van het medisch-gerechtelijk onderzoek in twijfel te trekken, ongeacht wat de bevindingen ervan zullen zijn. Hoewel ik geen specialist ben neem ik toch de vrijheid om op één belangrijke omstandigheid te wijzen. Als we moeten toegeven dat de mogelijkheid van vergiftiging bestaat, dan moeten we bedenken dat het geen kwestie is van gewone vergiftiging. De GPOe staan zeer uitzonderlijke wetenschappers en technische middelen ter beschikking, die de opgave van het medisch onderzoek meer dan moeilijk zouden kunnen maken.
5. Hoe kon de GPOe toegang krijgen tot mijn zoon? Ook hierop kan ik alleen maar antwoorden met een hypothese. De afgelopen tijd zijn er meerdere gevallen geweest van GPOe-agenten die braken met Moskou. Natuurlijk zochten degenen die braken contact met mijn zoon, en hij ging - met de moed die zo kenmerkend was voor zijn gehele doen en laten - altijd in op hun verzoeken om een afspraak. Was er in verband met deze breuken misschien sprake van een valstrik? Ik kan dit alleen maar naar voren brengen. Anderen moeten dit uitzoeken.
6. De Franse communistische pers besteedde uitgebreid aandacht, vijandig uiteraard, aan Leo Sedov. Geen enkele van de communistische kranten heeft echter zelfs ook maar één regel gewijd aan zijn dood (zie de berichten uit Parijs). Het was precies hetzelfde na de moord op Ignace Reiss in Lausanne. Zulke “voorzichtigheid” wordt van buitengewoon groot belang als we bedenken dat in kwesties die voor Moskou kritiek zijn, de Franse Kominternpers directe instructies van de GPOe ontvangt via de oude GPOe-agent Jacques Duclos en anderen.
Ik beweer niets, ik wijs slechts op het feit en stel de vraag.