Deze versie: spelling
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren?
Bron: De Internationale, 1975, nr. 3-4, 1ste kwartaal [?], jg. 3
Deze versie: spelling
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren?
In de laatste week van februari 1974, vond in Zweden het 10e wereldcongres plaats, het 4e sinds de hereniging. Ongeveer 250 afgevaardigden, die 48 secties en sympathiserende organisaties in 41 landen vertegenwoordigden, namen aan de werkzaamheden van het congres deel.
De afgevaardigden herdachten de kaders van onze beweging die na het 9e wereldcongres zijn overleden, en wel vooral de kameraden Omas Chambi, lid van het CC van de Boliviaanse sectie, gevallen toen hij aan het hoofd stond van een boerengevechtsgroep in La Paz, die deelnam aan de strijd van 21-8-1971 tegen de staatsgreep van Banzer; Luis Mamani Limachi, vermoord door de Boliviaanse dictatuur; Eduardo Merlino, vermoord door de Braziliaanse militaire dictatuur; Nelson de Souza Knoll, vermoord door de Chileense militaire dictatuur; Luis Pujals, Pedro Bonnet en andere trotskistische leiders van de PRT-Combatiente en hun kameraden, onder wie die van Trelew, vermoord door de Argentijnse militaire dictatuur; Peter Graham (Ierland) vermoord; José Zuniga, boerenleider van de FIR te Cuzco, Peru, vermoord; Vincent R. Dunne en Constance Weismann (Verenigde Staten); George Moltved (Denemarken); Renzo Gambino en Libero Villone (Italië); Edit Beauvais en Charles Marie (Frankrijk); Joe Baxter (Argentinië), Lazaros (Griekenland); Maureen Keegan (Ierland); Kent-Ake Anderson (Zweden)
Voor het erepresidium verkoos het congres de trotskistische kameraden die in Spanje, Chili, China, Bolivia en Uruguay in de gevangenis zitten, en het verkoos kameraad Luis Vitale, gevangene van de junta in Chili, tot erevoorzitter, als symbool voor de revolutionaire slachtoffers van de onderdrukking over de hele wereld.
De volgende punten zijn door het congres bediscussieerd:
1. een algemene resolutie over de internationale situatie. De rapporteur van de meerderheid van het aftredende IEC (Int. Executief Comité) was kameraad E. Germain, de rapporteur van de minderheid kameraad Hans, en de rapporteur van een derde tendens kameraad Luigi;
2. Een resolutie over Bolivia, balans en oriënteringslijnen. De kameraad-rapporteur van de meerderheid van het aftredende IEC was kameraad Serrano, de rapporteur van de minderheid kameraad Lorenzo;
3. Een resolutie over “de politieke crisis en de revolutionaire perspectieven in Argentinië.” De rapporteur van de meerderheid van het aftredende IEC was kameraad S. Lopez, de rapporteur van de minderheid kameraad Arturo;
4. Een resolutie over de problemen van de gewapende strijd in Latijns-Amerika. De rapporteur van de meerderheid van het aftredende IEC was kameraad Roman, de rapporteur van de minderheid kameraad Juan, en rapporteur van een derde tendens kameraad Willi;
5. Een resolutie over de problemen van de opbouw van de revolutionaire partijen in West-Europa. De rapporteur van de meerderheid van het aftredende IEC was kameraad Livio Maitan, rapporteur van de minderheid kameraad Roberto, en rapporteur van een derde tendens kameraad Herb.
Over al deze kwesties zijn de resoluties, die naar voren werden gebracht door de meerderheid van het aftredende IEC, aangenomen bij meerderheid van stemmen. Het congres heeft een nieuw Internationaal Executief Comité gekozen, waarvan de samenstelling overeenstemt met de grootte van de vertegenwoordiging van de bestaande tendensen. Het congres heeft met algemene stemmen de statuten van de Vierde Internationale aangenomen, alsook de oproepen tot solidariteit met de Engelse mijnwerkers, met de Chileense, arbeiders in hun strijd tegen de militaire dictatuur en met de Griekse arbeiders en studenten; ook werd unaniem aangenomen: een verklaring van solidariteit met Rohana Wijeweera en de kameraden van de JVP, die door de regering van Sri Lanka in de gevangenis zijn gezet.
Het 10e Wereldcongres van de 4de Internationale heeft een belangrijke vooruitgang van vele secties sinds 1969 kunnen vaststellen, en ook de groei van een aantal andere secties en van sympathiserende organisaties. Het heeft een lange periode van levendige discussie afgesloten, een periode die werd gekenmerkt door de publicatie van 150 discussieartikelen, en door unanieme organisatorische besluiten, die de eenheid van de 4de Internationale bevestigen binnen het kader van het respecteren van de regels van het democratische centralisme.