Redactie

Een revolutionair werd vermoord

Bron: De Internationale, orgaan van de Nederlandse sectie van de IVe Internationale, nov. 1967, jg. 10
Deze versie: Spelling aangepast
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !

Standaard     Leesmodus     Printmodus

De dood van Ernesto Che Guevara betekent een ontzaglijke slag voor het wereldproletariaat.
Che is gevallen door de moordenaarshanden van het imperialisme. In Bolivia streed hij, de wapens in de hand, samen met arbeiders en arme boeren tegen de uitbuiters en onderdrukkers van de massa’s. Men heeft hem gevangen genomen en daarna gefusilleerd. Een proces heeft men niet aangedurfd. Zijn lijk werd stiekem verbrand. Zelfs voor de dode Che waren de imperialisten nog bang. Het is niet eenvoudig op dit moment reeds onder woorden te brengen wat de betekenis van Che’s leven is geweest voor de onderdrukten. Zelfs burgerlijke kranten hebben willen toegeven dat hij zijn gehele leven stelde ten dienste van de mensheid, dat hij streed voor een betere samenleving.

Het is niet op die manier dat wij de Argentijnse revolutionair willen herdenken.

Argentijn was hij van afkomst en opgegroeid in burgerlijk milieu. In zijn studententijd schaarde hij zich echter al aan de zijde van de revolutionairen en tijdens de Cubaanse revolutie tegen de Batista-kliek bewees hij dat hij bereid was tot het uiterste te gaan.

Tijdens de opbouw van het socialisme op Cuba toonde Che zich theoreticus en practicus tegelijkertijd. Het is zeker dat zich omstreeks 1962 spanningen tussen Fidel Castro en Che Guevara hebben voorgedaan over de vraag langs welke weg het socialisme op Cuba zou moeten worden uitgebouwd en op wat voor wijze het imperialisme tegemoet moest worden getreden. De precieze achtergronden van de tegenstellingen zijn tot op heden niet duidelijk geworden, al staat vast dat Che altijd “Fidelist” is gebleven.

Che verkoos echter “ergens in de wereld” buiten Cuba, de gewapende strijd tegen het imperialisme van de Verenigde Staten weer op te vatten. Het stond voor hem vast dat de overwinning in Cuba slechts een etappe was op de weg naar de volledige vrijmaking van Latijns-Amerika, Afrika en Azië van het Noord-Amerikaanse imperialisme.

Zijn enige maanden geleden gepubliceerde artikel Twee, drie ... vele Vietnams, dat is het parool!, in het Cubaanse tijdschrift Tricontinental stelde de dreiging van een Derde Wereldoorlog door het imperialisme op een buitengewoon heldere wijze aan de orde. In dit artikel heeft Che scherp de scheidslijn getrokken tussen revolutionairen en pseudorevolutionairen. De vraag waarom het gaat is: staat het dapper strijdende Vietnamese volk geïsoleerd of niet? De uitgebuite volken van de wereld dienen de les van Vietnam te trekken. Nergens zal het imperialisme een “tweede Cuba” dulden. De aanval op de Dominicaanse Republiek en de moordpartij in Panama bewees dat al. Nergens wordt het bewijs gruwelijker geleverd dan in Vietnam. Daar staat het volk alleen, “tragisch alleen”. Maar het Noord-Amerikaanse imperialisme is niet alleen schuldig, schreeuwde Che de leiders van de arbeidersstaten toe: “Ook zij zijn schuldig die, op het beslissende moment geaarzeld hebben van Vietnam een onschendbaar deel van de socialistische wereld te maken.”
En hij keerde zich fel tegen hen die in het Sino-Sovjet-conflict, een oorlog van scheldkanonnades en manoeuvres voeren die de strijd tegen het imperialisme slechts verzwakt.

Che Guevara uitte zich niet in vage bewoordingen over de te voeren strijd. Hij was heel concreet: “Wij moeten steeds voor ogen houden dat het imperialisme een wereldstelsel is, de laatste fase van het kapitalisme en dat het in een grote, wereldomvattende confrontatie verslagen moet worden. Het uiteindelijke strategische doel van deze strijd moet de vernietiging van het imperialisme zijn. Het aandeel dat ons, uitgebuite en onderontwikkelde landen van de wereld, toevalt, is het elimineren van de steunbasis van het imperialisme: onze onderdrukte volken, waar ze kapitaal, grondstoffen, goedkope technici en arbeidskrachten aan onttrekken waarheen zij nieuw kapitaal – het instrument van de overheersing – wapens, en allerlei artikelen exporteren, terwijl zij ons in een absolute afhankelijkheid doen verzinken.”

Voor Che stond het vast dat zijn hoofdterrein in de meest gekoloniseerde landen van Latijns-Amerika lag. In Bolivia, waar hij werd vermoord, gaf hij leiding aan het verzet. Cuba en de revolutionaire beweging in Latijns-Amerika die de ideeën van Che in de praktijk bracht, zijn het symbool geworden van de hergroepering van alle revolutionaire wereldkrachten.

De laatste OLAS-conferentie, waar de ideeën van Che Guevara zo sterk bleken aan te slaan, betekende de uitwerking van een lijn die openlijk breekt met de opportunistische vleugel van het “officiële” communisme, vooral in Latijns-Amerika.

De Vietnamesen waren op de OLAS-conferentie aanwezig en ze hebben hun onvoorwaardelijke steun gegeven aan de voorstellen van Fidel Castro en Che Guevara. Dit geeft de enorme groei aan van de gedachte van de hergroepering van de revolutionaire krachten in de wereld. De historische betekenis daarvan is niet hoog genoeg te schatten.

Op het moment dat deze conferentie werd gehouden was Che Guevara al bezig de politieke lijn in de praktijk uit te werken. Op de meest concrete manier: de organisatie van de guerrilla’s die het Noord-Amerikaanse imperialisme zullen dwingen meerdere Vietnams te ontketenen.

Wanneer wij de dood van Che een ontzaglijke slag voor het wereldproletariaat noemen, dan betekent dat allerminst dat wij van mening zijn dat aan het gewapende verzet in Latijns-Amerika een onherstelbare klap is toegebracht.

Het verzet is een regelrecht gevolg van de moordende uitbuiting, die zo vreselijk is dat Europeanen zich daarvan nauwelijks een voorstelling kunnen maken. De honger, de ziekten, het analfabetisme, de massale werkloosheid – deze hoofdbestanddelen van het imperialisme zullen het verzet steeds heviger en omvangrijker maken. Daaraan wordt dan nu toegevoegd de haat tegen de Amerikaanse moordenaars en hun helpers die Che fusilleerden.

De arbeiders en arme boeren zullen zich weten te wreken. Che was een van hen. De revolutie is niet te stuiten door de dood van een revolutionair.

DE REDACTIE