Напишано:
Извор: Бертолт Брехт, „На родените по нас (9 песни)“, „Граѓаните за Македонија“, Скопје, мај 2015, 12-13 стр.
Техничка обработка: Здравко Савески
Онлајн верзија: април 2018
Кога господинот Којнер, човекот што мисли, слушнал
Дека најпознатиот злосторник на градот Њујорк,
Еден шверцер со алкохол и масовен убиец,
Е убиен како пес и
Во тајност покопан,
Тој изрази зачуденост.
„Како!“, рече тој, „зарем дотаму дошло
Што ни злосторникот не е сигурен за животот
И дека ни оној што е на сè спремен
Не успева?
Општо е познато дека се изгубени оние
Кои држат до своето човечко достоинство,
Но оние што се откажале од него?!
Треба ли тоа да значи: Кој избегал од понорот,
Ќе падне на висот?
Ноќе од сон рипаат, мокри од пот, чесните луѓе,
Најлесниот чекор им втерува страв в коски,
Нивната чиста совест ги прогонува и в сон,
А сега слушам: ни злосторникот
Веќе не може мирно да спие?
Каков метеж!
Какви се овие времиња!
Со обичен безобразлук, слушам,
Веќе ништо не се постигнува.
Само со едно убиство
Никој не може да се пробие.
Две до три предавства до пладне:
На тоа секој би бил спремен.
Но што вреди спремноста
Кога единствено е важно умеењето!
Дури ни бескарактерноста не е доволна:
Одлучува учинокот!
Дури и злосторникот
Се симнува в гроб незабележано.
Бидејќи има многу нему слични,
Не упаѓа в очи.
Колку поевтино можел да го добие гробот
Тој кому парите се толку важни!
Толкави убиства,
А толку малку пријатели!
И да беше сиромашен
Не ќе беа толку малце.
Како, соочени со такви случаи,
Да не ја загубиме храброста?
Што уште да настојуваме?
Какви уште злостори да измислиме?
Не е добро кога премногу се бара.
Гледајќи го тоа“, рече господинот Којнер,
„Се обесхрабруваме.“