ترجمه: آرام نوبخت

روز ۲۸ اکتبر ۱۹۳۸، طی یک نشست توده ای الهام بخش در نیویورک، بنیان گذاری انترناسیونال چهارم و همین طور دهمین سالگرد جنبش تروتسکیستی در این کشور جشن گرفته شد. امپریالیزم امریکا، اجازۀ حضور در این جشن به یادماندنی را از تروتسکی سلب کرد. اما ضبط صدای سخنرانی تروتسکی خطاب به حاضرین در نشست، به نزدیک تر شدن وی کمک کرد.

تروتسکی هرگز کلمه ای را به هدر نداد؛ این جشن برای او به فرصتی بدل شد برای روشن ساختن دو تفکر بنیادی. نخست، ماهیت ویژۀ حزب انقلابی و رابطۀ میان فرد و حزب: « برای یک انقلابی، خود را تماماً وقف حزب کردن، به معنای خود را یافتن است». دوم، چنین حزبی نمی تواند از سوی باندهای جنایتکار استالین نابود شود: « می توان سربازان منفرد ارتش ما را کشت، نه آن که آنان را به وحشت انداخت». بنابراین تروتسکی از پیش ما را در برابر سربازان فراری و «گ. پ. او» (GPU) مجهّز کرد.

ویراستاران انترناسیونال چهارم

رفقا و دوستان گرامی

امید است که این بار، صدای من به شما برسد و به این نحو اجازه یابم که در جشن و سرور مضاعف شما شرکت کنم. دو رویداد، یعنی دهمین سالگرد تشکیلات ما در امریکا و همین طور کنگرۀ بیان گذاری انترناسیونال چهارم، سزاوار آن هستند که به مراتب بیشتر از ژست های جنگ طلبانۀ فرماندهان توتالیتر، دسیسه های دیپلماتیک یا کنگره های پاسیفیست، مورد توجه کارگران واقع شوند.

هر دو رویداد، به منزلۀ نقاط عطفی قدم به تاریخ خواهند گذاشت. اکنون دیگر کسی حق ندارد تردیدی در این امر داشته باشد.

لازم به ذکر است که تولد گروه امریکایی بلشویک-لنینیست ها به یُمن ابتکار متهورانۀ رفقا کانن، شکتمن و ابرن، به تنهایی قد علم نکرد؛ بلکه تقریباً همزمان بود با آغاز فعالیت سیستماتیک بین المللیِ اپوزیسیون چپ. درست است که اپوزیسیون چپ در سال ۱۹۲۳ در روسیه سر بلند کرد، اما فعالیت منظم در مقیاس جهانی، با کنگرۀ ششم کمینترن شروع گردید.

آغاز فعالیت در سال ۱۹۲۸

ما بدون یک نشست عمومی به توافق با پیشگامان امریکایی انترناسیونال چهارم دست یافتیم، آن هم پیش از هرچیز بر سر نقد به برنامۀ انترناسیونال کمونیست. سپس در سال ۱۹۲۸ آن فعالیت جمعی را آغاز کردیم که پس از ده سال به تکمیل برنامۀ خودمان انجامید، برنامه ای که چندی پیش از سوی کنفرانس انترناسیونال پذیرفته شد. این حق را داریم که بگوییم فعالیت این دهه، نه فقط مداوم و صبورانه، بلکه صادقانه نیز بود. بلشویک-لنینیست ها، پیشگامان انترناسیونال، رفقایمان در سرتاسر جهان، به مثابۀ مارکسیست های راستین، مسیر انقلاب را نه در احساسات و آمال خود، بلکه در تحلیل سیر عینی رویدادها جستجو کردند. مهم تر از همۀ این ها، این دغدغۀ فکری که نه خود را فریب دهیم و نه دیگران را، همواره راهنمای ما بود.

ما با جدّیت و صداقت جستجو کردیم. چیزهای مهمی بود که یافتیم. رویدادها، هم تحلیل و هم پیشبینی ما را تصدیق کرد. هیچ کس نمی تواند این را انکار کند. اکنون ضروری است که ما نسبت به خود و برنامه مان صادق باقی بمانیم. این کار ساده ای نیست. وظایف، عظیم است و دشمنان، بی شمار. ما تنها تاجایی حق داریم وقت و توجه مان را صرف جشن سالگرد کنیم که بتوانیم از درس های گذشته، خود را برای آینده آماده کنیم.

حزب، همه چیز است

دوستان گرامی، ما حزبی همچون سایر احزاب نیستیم. آرزوی ما صرفاً این نیست که اعضای بیشتر، انتشارات بیشتر، پول بیشتر در خزانه، یا نمایندگان بیشتر داشته باشیم. همۀ این ها ضروری است، اما فقط به عنوان یک وسیله. هدف ما، رهایی مادّی و معنوی کامل زحمتکشان و استثمارشدگان از طریق انقلاب سوسیالیستی است. هیچ کسی این را آماده و هدایت نخواهد کرد، به جز خودمان. انترناسیونال های گذشته- انترناسیونال دوم، سوم، انترناسیونال آمستردام، و دفترخانۀ لندن را هم به آن خواهیم افزود- به تمامی پوسیده اند.

رویدادهای بزرگی که بر سر بشر آوار می شوند، سبب خواهند شد که در این سازمان های باقی مانده سنگ روی سنگ بند نشود. تنها انترناسیونال چهارم است که با اطمینان به آینده می نگرد؛ انترناسیونال چهارم، حزب جهانی انقلاب سوسیالیستی است! هرگز وظیفه ای سنگین تر از این بر زمین وجود نداشت. بر شانۀ تک تک ما، مسئولیت تاریخی عظیمی قرار دارد.

حزب ما تماماً و کاملاً به هر یک از ما نیاز دارد. بگذار کاسبکاران، فردیت خود را در خلأ جستجو کنند. برای یک انقلابی، خود را تماماً وقف حزب کردن، به معنای خود را یافتن است.

بله، حزب ما یک به یک ما را یکسره به خود اختصاص می دهد. اما در عوض والاترین شادی را به ما می بخشد: این آگاهی که کسی در ساختن یک آیندۀ بهتر شریک می شود، این که کسی ذرّه ای از سرنوشت بشر را به دوش می کشد، و این که زندگی کسی به عبث سپری نخواهد شد.

وفاداری به آرمان زحمتکشان، بالاترین ایثار در راه حزب بین المللی مان را از ما طلب می کند. البته حزب هم می تواند اشتباه کند. با تلاش مشترک است که اشتباهات را اصلاح خواهیم کرد. عناصر نالایق می توانند در صفوف آن نفوذ کنند. با تلاش مشترک است که آن ها را محو خواهیم کرد. هزاران فرد جدیدی که همین فردا به صفوف حزب قدم خواهند گذاشت، چه بسا از آموزش لازم بی بهره بمانند. با تلاش مشترک است که سطح انقلابی آنان را ارتقا خواهیم داد. اما هرگز فراموش نخواهیم کرد که حزب ما اکنون بزرگ ترین اهرم تاریخ است. با جدایی از این اهرم، هیچ یک از ما چیزی نیست. با در دست داشتن این اهرم است که ما همه چیز هستیم.

استالین قادر به ارعاب ما نیست

ما حزبی همچون سایر احزاب نیستیم. بیهوده نیست که ارتجاع امپریالیستی، دیوانه وار به آزارمان می پردازد، خشمگینانه قدم به قدم تعقیبمان می کند. آدم کشانی که در خدمت آنند، کارگزاران باند بناپارتیست مسکو هستند. انترناسیونال جوان ما قربانیان بسیاری را می شناسد. شمار آن ها در شوروی به هزاران تن می رسد؛ در اسپانیا، ده ها تن. در دیگر کشورها، چند نفر. ما با عشق و سپاس، همگی آن ها را در این لحظات به یاد می آوریم. روح آن ها به مبارزه در صفوف ما ادامه می دهد.

دژخیمان، با خرفتی و کلبی مسلکی گمان می کنند که ارعاب ما ممکن است. سخت در اشتباهند! در زیر این ضربات است که نیرومندتر می شویم. سیاست های سبعانۀ استالین، فقط سیاست هایی از سر استیصال هستند. می توان سربازان منفرد ارتش ما را کشت، نه آن که آنان را به وحشت انداخت. دوستان، ما دوباره در این روز جشن تکرار خواهیم کرد که … ارعاب ما ناممکن است.

ده سال برای باند کرملین کافی بود که حزب بلشویک را خفه و نخستین دولت کارگری را به یک کاریکاتور نحس مبدّل کند. ده سال برای انترناسیونال سوم کافی بود که برنامۀ خود را به لجن بکشند و خودشان را به لاشه های متعفن تبدیل کنند. ده سال! فقط ده سال! اجازه دهید که با یک پیشبینی خاتمه دهم: طی ده سال آتی، برنامۀ انترناسیونال چهارم به راهنمای میلیون ها نفر تبدیل خواهد شد و این میلیون ها انقلابی خواهند دانست که چگونه زمین و آسمان را درهم بریزند.

زنده باد حزب کارگران سوسیالیست ایالات متحده!

زنده باد انترناسیونال چهارم!

ل. تروتسکی

منطقۀ فدرال کویاآکان

۱۸ اکتبر ۱۹۳۸