ရင်းမြစ်:https://www.facebook.com/1458107654491426/posts/1999674110334775/
အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕ တပ္ဦးပါတီတည္ေဆာက္ေရးမွာ ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္ (Party Programme) တခုရွိဖို႔
အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ ဒီတင္ျပခ်က္ကို ျငင္းလိုသူေတြက မာ့(ခ္စ္)ေရးခဲ့တဲ့ ဂိုထာလုပ္ငန္းစဥ္ေဝဖန္ခ်က္ပါ
စကားတခုကို အကိုးအကားျပဳၿပီး ဆန္႔က်င္ေလ့ရွိတယ္။ "လက္ေတြ႔လႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ
ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ေရးဆြဲထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြထက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္" လို႔ ဂိုထာ လုပ္ငန္းစဥ္ ေဝဖန္ခ်က္မွာ
မာ့(ခ္စ္) ေရးခဲ့တယ္။ ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္တခုရဲ႕ အေရးပါမႈကို လက္မခံလိုသူေတြက ဒီစာေၾကာင္းကို တရားေသ
ျပန္ရြတ္ျပ တတ္တယ္။ တပ္ဦးပါတီတခု "က်စ္လစ္ခိုင္မာဖို႔" နဲ႔ "ပါတီတရပ္လံုးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ
ဗရမ္းဗတာ မျဖစ္ေစပဲ ေရွ႕ေနာက္ ညီညြတ္မႈရွိေနဖို႔" ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္တခု မရွိမျဖစ္လိုအပ္တာကို
မာ့(ခ္စ္)လည္း မျငင္းပယ္ခဲ့သလို ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္တစ္လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လက္ေတြ႔ပါဝင္ခဲ့တဲ့
အလုပ္သမားေတြကလည္း မျငင္းပယ္ပါဘူး။ တပ္ဦးပါတီတခုဟာ စက္ရံုတခုခ်င္းစီအလိုက္ ေဒသတခုခ်င္း စီအလိုက္
သီးျခားလံႈ႔ေဆာ္စည္းရံုးမႈေလာက္ လုပ္ ရမွာမဟုတ္ပဲ တခြင္လံုးျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့
အင္အားအသီးသီးကို က်စ္ လစ္ခိုင္မာလာေအာင္ စု စည္းဦးေဆာင္တဲ့ အလုပ္ကိုပါ လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီအလုပ္ကို
ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ပါတီလုပ္ငန္း စဥ္တခု မရွိပဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္မွာ
တပ္ဦးပါတီရဲ႕ အေျခခံသေဘာတရားေတြကို ရွင္းလင္းတင္ျပ ထားရမယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ လတ္တေလာ
ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းေတြကို တိတိက်က် ေဖာ္ျပထားရမယ္။ လံႈ႔ေဆာ္ စည္းရံုး ေရး နယ္နိမိတ္ကို ညႊန္ျပႏိုင္တဲ့
လတ္တေလာေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုလည္း ထည့္သြင္းထားရတယ္။ ဒီအေပၚ ကို အေျခခံၿပီး
လံႈ႔ေဆာ္စည္းရံုးေရးလုပ္ရာမွာ ညီညြတ္မႈကို အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ ႏိုင္တယ္။ (မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ထင္ရာ
ေၾကြးေၾကာ္စည္းရံုးၿပီး ဗရမ္းဗတာ ျဖစ္ေနမယ္။) ေဒသတိုက္ပြဲအလိုက္ သီးျခား ေတာင္းဆိုမႈ ေတြကေန
ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္တစ္ လႈပ္ရွားမႈတခုလံုးရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေတြကို ညႊန္ျပထားႏိုင္တဲ့အတြက္ လံႈ႔ေဆာ္
စည္းရံုးမႈလုပ္ငန္းဟာ ပိုမိုက်ယ္ ျပန္႔နက္ရိႈင္းလာမယ္။ ဒါ့အျပင္ ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္ကို အေျခခံၿပီး လူတန္းစား
အသိႏိုးၾကားေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ လိုလားသူပညာတတ္ေတြ အပါအဝင္ ဆိုရွယ္ဒီမိုက ရက္တစ္
လႈပ္ရွားမႈအတြင္းက ရဲေဘာ္ေတြအခ်င္းခ်င္းၾကား ခ်ိတ္ဆက္မႈေတြ ခိုင္မာအားေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ဖို႔
အင္မတန္အေရးႀကီးတယ္။ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြ၊ တိုက္ပြဲနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ပတ္ သက္လို႔
အျမင္မွားေနတာေတြ ရွိတဲ့အတြက္လည္း ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္တခုရွိဖို႔ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနတယ္။ [A Draft
Programme of Our Party by V.I. Lenin, LCW- vol.4]
၁၈၉၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ၊ ေထာင္က်ေနခ်ိန္မွာ ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္းတခုကို လီနင္ေရးသားခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္
၁၈၉၆မွာ ရွင္းလင္း ခ်က္ကိုလည္း ေရးသားခဲ့တယ္။ မာ့(ခ္စ္) လီနင္ဝါဒ လမ္းညႊန္မႈခံယူတဲ့ တပ္ဦးပါတီ
တည္ေဆာက္ေရးမွာ ဒီလုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္းနဲ႔ ရွင္းလင္းခ်က္ကို စံထားေလ့လာၾကရတယ္။ လီနင္တင္ျပခဲ့တဲ့ ပါတီ
လုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္းမွာ အပိုင္း(၃)ပိုင္း ပါတယ္။ အပိုင္း(၁)မွာ အေျခခံသေဘာတရားေတြကို ရွင္းလင္း
တင္ျပ တယ္။ အပိုင္း(၂)မွာ တပ္ဦးပါတီရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပါဝင္တယ္။ တနည္းဆိုရရင္ တပ္ဦးပါတီရဲ႕
လုပ္ငန္း ေတြက ဘာေတြျဖစ္သင့္တယ္ ဆိုတာကို လမ္းညႊန္ျပထားျခင္းပဲ။ အပိုင္း(၃)မွာ တပ္ဦးပါတီက
လတ္တေလာ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ရမယ့္ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းေတြ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို တင္ျပထားတယ္။ တနည္းဆိုရင္
အပိုင္း(၃)ဟာ တပ္ဦးပါတီရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ငန္းစဥ္ ကို ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္တယ္။
လီနင္တင္ျပခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္းနဲ႔ ရပ္ရွားဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္တစ္ ေလဘာပါတီရဲ႕ ဒုတိယကြန္ဂရက္မတိုင္ ခင္
"မီးပႊား" (Iskra) အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ တင္ျပခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္း ၂ခုကို ေလ့လာရင္း လုပ္ငန္းစဥ္မူၾကမ္း
နမူနာတခုကို ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါမယ္။
အပိုင္း(က)
(၁)ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ ကုန္ထုတ္စနစ္ဟာ အရင္းရွင္ေရာင္းကုန္ထုတ္စနစ္ျဖစ္တယ္။
(ေဆြးေႏြးခ်က္)
တကမၻာလံုးဟာ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္ ေရာက္ေနတယ္။ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာလည္း
အရင္းရွင္စနစ္ကို ကူးေျပာင္းေနတယ္။ "ေရာင္းကုန္" (commodity) ထုတ္လုပ္ျခင္းဟာ အဓိကလႊမ္းမိုးထားတဲ့
ကုန္ထုတ္စနစ္ျဖစ္တယ္။ အၾကမ္းဖက္ႏိုင္ငံေရး အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္သူေတြက ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီး ကိုပါ
လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားၿပီး ဗ်ဴရိုခရက္ အရင္းရွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးေနတယ္။
(၂)အေသးစားကုန္ထုတ္လုပ္သူေတြ (ေတာင္သူလယ္သမား၊ လက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ေတြ စသျဖင့္) ကို (စစ္)ဗ်ဴရို ကရက္
အရင္းရွင္လူတန္းစားက အၾကမ္းဖက္ဖ်က္စီးပစ္ၿပီး အရင္းအႏွီးစုေဆာင္းမိလာၾကတယ္။ (ေျမယာ၊ စက္ရံု၊
စက္ယႏၲယား၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စတဲ့) ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးအားလံုးကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ ေမာင္ ပိုင္စီး
သိမ္းပိုက္ထားၾကတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ အေသးစား ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းေတြ ေနရာမွာ အႀကီးစားစက္မႈ လုပ္ ငန္းေတြ
တစတစ အစားထိုးလာေနတယ္။ တစတစ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးလက္မဲ့ျဖစ္သြားသူ အေသးစားကုန္ ထုတ္လုပ္သူေတြဟာ
လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေရာင္းစားရတဲ့ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္သမားလူတန္းစားအျဖစ္ ကူး ေျပာင္းလ်က္ရွိတယ္။
(ေဆြးေႏြးခ်က္)
ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးလက္မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ အေသးစားကုန္ထုတ္လုပ္သူေတြဟာ ဘဝရွင္သန္တည္ၿမဲေရးအတြက္
ေက်းလက္ကိုစြန္႔ခြာၿပီး ၿမိဳ႕တက္အလုပ္ရွာၾကရတယ္။ စက္မႈလုပ္ငန္းရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မထြန္းကားေသးတဲ့
ၿမိဳ႕ျပမွာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ဝယ္ယူ ခိုင္းေစမယ့္သူ မရွိတဲ့အခါ ျပည္ပထြက္ ေရာင္းခ်အသက္
ေမြးၾကရတယ္။ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးလက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး ေက်းလက္နဲ႔ ေျမယာကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းကို အၿပီးတိုင္စြန္႔ခြာ
သြားရသူေတြဟာ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ စက္ရံုေတြမွာ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္သမားလူတန္းစားအေနနဲ႔ သြားစုမိၾကတယ္။
တခ်ိန္က ကိုယ္ပိုင္ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးအနည္းငယ္နဲ႔ အေသးစားကုန္ထုတ္လုပ္ခဲ့သူေတြဟာ လုပ္အားစြမ္းပကား
ေရာင္းခ်အသက္ေမြး ရတဲ့ လုပ္ခစား အလုပ္သမားလူတန္းစားျဖစ္လာတယ္။
(၃)အရင္းရွင္စနစ္မွာ နည္းပညာေတြ တိုးတက္လာျခင္း၊ စက္ယႏၲယားႀကီးေတြကို ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမွာ အင္
တိုက္အားတိုက္ အသံုးျပဳလာျခင္းေၾကာင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲဲ႕ ကုန္ထုတ္သတၱိ တိုးတက္လာတယ္။ ဒီလို ကုန္ ထုတ္သတၱိ
တိုးတက္လာျခင္းဟာ ကုန္ထုတ္ အရင္းအႏွီးကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူ လက္တ ဆုပ္စာ လူတန္းစားကိုသာ
ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝလာေစတယ္။ ကုန္ထုတ္သတၱိ တိုးတက္လာတာ နဲ႔အမ်ွ လူသားလုပ္အားလိုအပ္ခ်က္
နည္းပါးလာတယ္။ ကေလးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔
ဝယ္ခိုင္းတာမ်ိဳးအထိ လုပ္လာတယ္။ လူသားဟာ စက္ယႏၱယားရဲ႕ ေဘးအတက္အလက္အျဖစ္သာ လိုအပ္ေတာ့တဲ့ အေျခ ဆိုက္လာတယ္။
(ေဆြးေႏြးခ်က္)
အၾကမ္းဖက္ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို အမွီျပဳၿပီး စီးပြားေရးဘဝကို လည္ၿမိဳညွစ္ေသြးစုပ္ေနတဲ့ (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္
အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဟန္႔တားပိတ္ပင္ထားတယ္။
ဒါ့ ေၾကာင့္ (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ စက္ယႏၲယားႀကီးေတြ အသံုးခ်ၿပီး
အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းကို မွီခိုေနရတယ္။
ကုန္ၾကမ္းထုတ္ေရာင္းစားရာမွာေတာင္ နယ္ခ်ဲ႕ကို မွီ ခိုၿပီးမွ လုပ္ႏိုင္တယ္။
လက္ပံေတာင္းေတာင္ေၾကးနီစီမံကိန္း၊ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္း၊ ေက်ာက္ျဖဴေရနံပိုက္လိုင္း စီမံ ကိန္းေတြဟာ
အထင္အရွားပဲ။ ဒါ့အျပင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတင္သြင္းလာတဲ့ ဘ႑ာအရင္းကို မွီခိုေနရေသးတယ္။ ကမၻာ့ဘဏ္ IMF
တို႔ဆီကေန အတိုးနဲ႔ေငြေခ်းေနရတာ ထင္ရွားတဲ့အခ်က္ပဲ။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းအတြင္းက
အလုပ္သမားလူတန္းစားဟာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ျပည္တြင္းျဖစ္ (စစ္)ဗ်ဴရို ကရက္
အရင္းရွင္လူတန္းစားဆီ ေပးသမ်ွေစ်းနဲ႔ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေရာင္းခ်ၿပီး မေသရံုတမယ္ အသက္
ဆက္ေနရတယ္။ (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားက အၾကမ္းဖက္ လုယက္လိုက္လို႔ ကုန္ထုတ္အရင္း အႏွီး
လက္မဲ့ျဖစ္သြားရသူေတြဟာ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေရာင္းခ်အသက္ေမြးဖို႔ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြရွိရာဆီ စုၿပံဳ
ခ်ီတက္လာတဲ့အခါ အလုပ္လက္မဲ့တပ္ႀကီး ပိုႀကီးထြားလာတယ္။ အငတ္တပ္ႀကီး ပိုထြားလာေလ အရင္း ရွင္
လူတန္းစားက လုပ္အားစြမ္းပကားကို ပိုေစ်းႏွိမ္ေလ ျဖစ္လာရတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာနဲ႔အမ်ွ
အ မ်ားစု အလုပ္သမားထုႀကီး ပိုဘဝပ်က္ေလ ျဖစ္ေနရတယ္။ (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားနဲ႔ နယ္
ခ်ဲ႕သမားတစုပဲ ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာသြားတယ္။
(၄)ဒီျဖစ္စဥ္ကို ပိုဆိုးသထက္ဆိုးေစတာကေတာ့ "အရင္းရွင္စနစ္ သေႏၶပါပဋိပကၡ" ေၾကာင့္ မလြဲမေသြ ေပၚ
ေပါက္လာရတဲ့ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေတြပဲ။
(ေဆြးေႏြးခ်က္)
အရင္းရွင္စနစ္မတိုင္ခင္က ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးေတြဟာ သီးျခားကုန္ထုတ္လုပ္သူေတြဆီမွာ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။
အရင္းရွင္စနစ္မွာက် ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးေတြကို လက္တဆုပ္စာ အရင္းရွင္လူတန္းစားလက္ထဲ
စုစည္းပစ္လိုက္တယ္။ နဂိုက သီးျခားစီ ကုန္ထုတ္ေနၾကသူ အေသးစား လုပ္ငန္းရွင္ေလးေတြဟာ ကုန္ထုတ္ အရင္းအႏွီး
လက္မဲ့ျဖစ္သြားၿပီး အရင္းရွင္ေတြဆီမွာ လုပ္အားစြမ္းပကား လာေရာင္းရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔
ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ လုပ္အားေတြဟာ အရင္းရွင္ လူတန္းစားလက္မွာ စုစည္းမိသြားတယ္။ လက္တဆုပ္စာ အရင္းရွင္
ေတြ စုစည္းမိထားတဲ့ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးေတြကို စုစည္းမိလာတဲ့ လုပ္အားနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ အရင္က ထက္
အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ထုတ္သတၱိ တိုးလာေစတယ္။ ဒါဟာ အရင္းရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္ျဖစ္စဥ္ကို
socialise လုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးနဲ႔ ထြက္လာသမ်ွ ထုတ္ကုန္ေတြကိုေတာ့
ဘာလုပ္အားမွ စိုက္ထုတ္မထားတဲ့ လက္တဆုပ္စာ အရင္းရွင္ေတြက ပုဂၢလိကပစၥည္းအျဖစ္ ထိန္းခ်ဳပ္ပိုင္ ဆိုင္ေနတယ္။
ဒါဟာ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕ အေျခခံပဋိပကၡပဲ။ ဒီအေျခခံပဋိပကၡကေန လူမႈပဋိပကၡေတြ မ်ိဳးစံုထြက္
ေပၚလာတယ္။ အလုပ္မလုပ္သူ ကပ္ပါးေတြက ထားစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာလာေပမယ့္ လုပ္
အားစိုက္ထုတ္ၿပီး ကုန္းရုန္းလုပ္ေနရသူေတြက စားစရာေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္။ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕ကို မွီခို
ေနရတဲ့ (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားက ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးေတြကို အၾကမ္းဖက္သိမ္းပိုက္ထားၿပီး
ဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စုေပါင္းလုပ္အားက ထြက္လာသမ်ွ အသီးအပြင့္ေတြကို ပုဂၢလိက
ပစၥည္းအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ထားလို႔ ထားစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာၿပီးရင္ ခ်မ္းသာေနတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သ
မားလူတန္းစား အဓိကပါဝင္တဲ့ အဖိႏွိပ္ခံ လူထုတရပ္လံုးက ငတ္သထက္ ငတ္လာတယ္။ ေနစရာ ေက်ာတ ခင္းေတာင္
မေရရာတဲ့ ဘဝေတြ ျဖစ္ေနရတယ္။
(၅)လုပ္အားကို အရင္းရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈက ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာတာနဲ႔အမ်ွ အရင္းရွင္စနစ္ကို
ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ႏိုင္ စြမ္းရွိတဲ့ အလုပ္သမား လူတန္းစားတရပ္ကို ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ကို
ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ လူတန္းစားလို႔ ဆိုရျခင္းဟာ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးအတြင္း ေရာက္ရွိေနတဲ့
အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘဝအေျခ အေနက သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ အေသးစား ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းနဲ႔ ခ်က္ႀကိဳးဖ်က္ပစ္လိုက္လို႔၊
စုေပါင္းကုန္ထုတ္လုပ္ ျခင္းကေန အလုပ္သမားေတြကို စုစည္းေပးလိုက္လို႔၊ စက္ရံုတခုၿပီးတခု
ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ေနရလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို စုစည္းမိသြားတဲ့ အလုပ္သမားေတြဟာ သပိတ္တိုက္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲၿပီး
အရင္းရွင္လူတန္းစားကို တိုက္ပြဲ ဝင္ေနၾကၿပီ။ အလုပ္သမားသမဂၢေတြဖြဲ႔ၿပီး အင္အားစုေနၾကၿပီ။
(ေဆြးေႏြးခ်က္)
အလုပ္သမားတေယာက္ဟာ သူခ်ည္းသာဆို လက္နက္ကိရိယာ အျပည့္တပ္ဆင္ထားတဲ့ အရင္းရွင္လူတန္းစား ကို
ဘယ္မွာအံတုႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္မႈေတြ ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာတဲ့အခါ အရင္းရွင္လူတန္း စားကို
ဆန္႔က်င္အံတုႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြလာၾကတယ္။ ဘံုအက်ိဳးစီးပြားတူသူ၊ ဘဝတူေတြခ်င္း သမဂၢ အျဖစ္
စုစည္းမိရင္ အရင္းရွင္လူတန္းစားရဲ႕ ေသြးစုပ္ဖိႏွိပ္မႈကို အံတုႏိုင္ေၾကာင္း လက္ေတြ႔ဘဝအရ သိလာ ၾကတယ္။
ဒီလို အလုပ္သမားေတြ စုစည္းမိလာေစဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိတယ္။ (က) စက္ ယႏၲယားေတြ
အသံုးခ်ၿပီး တႏွစ္ပတ္လံုး ကုန္ထုတ္ေနတဲ့ စက္ရံုႀကီးေတြဟာ (လယ္ယာလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ ေမြးသူ ဘဝကလာတဲ့)
အလုပ္သမားေတြကို လယ္ယာေျမနဲ႔ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္ သမား
လူတန္းစားစစ္စစ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ တသီးတျခားစီ ကိုယ့္လယ္ယာမွာကိုယ္ ထြန္ယက္
လုပ္ကိုင္ေနသူေတြဟာ စုစည္းမိဖို႔ အင္မတန္ခဲယဥ္းပါတယ္။ ေျမယာနဲ႔ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္လိုက္တဲ့အခါ ဒီအဟန္႔ အတားကို
ေခ်ဖ်က္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ (ခ) စက္ရံုႀကီးေတြမွာ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီး စုေပါင္း အလုပ္
လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီလို စုေပါင္းအလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ ဘဝအေျခအေနမွာ သူတို႔ဘဝလိုအပ္ခ်က္ေတြကို တိုင္ပင္
ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကမယ္၊ စုေပါင္းၿပီး အေရးကိစၥေတြ လုပ္ေဆာင္လာၾကတယ္၊ သူတို႔တေတြရဲ႕ ဘဝတူအေျခအေန
နဲ႔ ဘံုအက်ိဳးစီးပြားကို သိျမင္လာၾကတယ္။ (ဂ) စက္ရံုတရံုကေန ေနာက္တရံု ေျပာင္းေရႊ႕ လုပ္ကိုင္ေနၾကရ
တယ္။ ဒီအခါ ဘယ္အရင္းရွင္လုပ္ငန္းမွာမဆို ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္မႈရွိေၾကာင္း ဘဝအရ သိလာတယ္။ မတူညီတဲ့
စက္ရံုအသီးသီးက အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အျပန္အလွန္ ေလ့လာခြင့္ ရတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔
အရင္းရွင္တဦးတေယာက္ရဲ႕ ေသြးစုပ္မႈမဟုတ္ပဲ အရင္းရွင္လူတန္းစားတရပ္လံုးရဲ႕ ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္မႈကို
ခံေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း သိလာမယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကေန အလုပ္သမားေတြရဲ႕ စုစည္းညီညြတ္မႈ ထြက္ ေပၚလာတယ္။
အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕ ေသြးစည္းမႈကို သပိတ္တိုက္ပြဲေတြမွာ အထင္အရွားေတြ႔ရတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ရဲ႕
ဖိႏွိပ္မႈေတြျပင္းထန္လာေလ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ စုစည္းဆန္႔က်င္မႈ ပိုအားေကာင္းေလျဖစ္တယ္။ လက္ရွိအေန
အထားမွာ စက္ရံုတခုခ်င္းစီအလိုက္၊ သပိတ္တိုက္ပြဲေတြ ေဒသအလိုက္ ဆန္႔က်င္မႈေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္ေပၚ ေနတယ္။
ဒီလို သီးျခားတိုက္ပြဲေတြဟာ မလံုေလာက္ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ရတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ကို မွီခိုထား တဲ့
(စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ သူတို႔ခ်င္း ေသြးစည္းၾကတယ္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားကို ဖိႏွိပ္ဖို႔
ေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ ဦးခ်ိဳးထားဖို႔ သူတို႔ခ်င္း စည္းဝါးကိုက္ထားၾကတယ္။ ရဲတပ္၊ စစ္တပ္၊ ေထြအုပ္၊
တရားရံုး စတဲ့ သူတို႔ပိုင္ အၾကမ္းဖက္ အစိုးရယႏၲယားကိုလည္း လိုရင္လိုသလို ထုတ္သံုးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္
အလုပ္သမားလူတန္းစားဟာ အလုပ္ရွင္တဦးတေလကို ရင္ဆိုင္ေနရတာမဟုတ္ပဲ အရင္းရွင္လူတန္းစား တရပ္လံုးနဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ အစိုးရကိုပါ ခုခံရင္ဆိုင္ေနရျခင္းျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တက္လာ တဲ့
ဒီမိုကေရစီအမည္ခံ အစိုးရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္တပ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းထားတဲ့ စစ္အစိုးရပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္သမားလူ
တန္းစားကို အၾကမ္းဖက္ ဖိႏွိပ္ၿပီး (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားကို
အလုပ္အေကၽြးျပဳရတာခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အလုပ္သမား လူတန္းစား တရပ္လံုးအေနနဲ႔
စုစည္းတိုက္ပြဲဝင္ႏိုင္ဖို႔ အင္မတန္လိုအပ္ တယ္။ တပ္ဦးပါတီတခုကေနသာ အလုပ္သမား လူတန္းစား တရပ္လံုးကို
စုစည္းဦးေဆာင္ႏိုင္တယ္။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားတိုက္ပြဲကေန အရင္းရွင္လူတန္းစားတရပ္လံုးကို ဦးတည္ တိုက္တဲ့
လူတန္းစားတိုက္ပြဲအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရမယ္။
(၆)အလုပ္သမား လူတန္းစားတရပ္လံုးက အရင္းရွင္လူတန္းစား တရပ္လံုးကို ဦးတည္တိုက္တဲ့ လူတန္းစား တိုက္ပြဲဟာ
တျခားသူရဲ႕ လုပ္အားအေပၚ ကပ္ပါးစားေသာက္ေနတဲ့ လူတန္းစားအားလံုးနဲ႔ ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္ မႈအားလံုးကို
ၿဖိဳဖ်က္တဲ့ တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမား လူတန္းစားလက္ထဲ ႏိုင္ငံေရးအာဏာေရာက္ရွိသြားၿပီး
ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္စနစ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ေျမယာေတြ၊ စက္ရံုေတြ၊ စက္ယႏၲယားေတြ၊ တြင္းထြက္
လုပ္ငန္းေတြ စတဲ့ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးအားလံုး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္လံုးရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ေရာက္ရွိမွ
သာ ဒီတိုက္ပြဲၿပီးမယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္စနစ္မွာ အလုပ္သမားလူတန္းစား ထုတ္လုပ္သမ်ွနဲ႔ ကုန္ထုတ္ သတၱိ
တိုးတက္မႈရဲ႕ အသီးအပြင့္ အားလံုးဟာ လုပ္သားထု တရပ္လံုးကို ေကာင္းက်ိဳးခံစားရေစမယ္။
(ေဆြးေႏြးခ်က္)
အလုပ္သမားေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲဟာ အရင္းရွင္တဦးတေယာက္ကိုတင္ ဦးတည္တာမဟုတ္ပဲ အရင္းရွင္ လူတန္း စား
တရပ္လံုးကို ဦးတည္ တိုက္တဲ့ လူတန္းစားတိုက္ပြဲအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေၾကာင္း အထက္မွာ တင္ျပေဆြး
ေႏြးခဲ့ၿပီ။ ဒါဆို အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕ ဒီတိုက္ပြဲက က်န္လုပ္သားထု တရပ္လံုးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္
အေရးပါသလဲ။ လုပ္ခစားအလုပ္သမားေတြနဲ႔ ကုန္ထုတ္ျခင္းဟာ တႏိုင္တပိုင္ အေသးစားကုန္ထုတ္ လုပ္ငန္းေတြကို
အလ်င္အျမန္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္လ်က္ရွိတယ္။ အရင္းက လုပ္အားကို ျခယ္လွယ္မႈဟာ စက္ရံုေတြမွာ တင္ မကေတာ့ဘူး။
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးက႑အထိ ထိုးေဖာက္သြားၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ရသမ်ွ
လုပ္ခေလး နဲ႔ အသက္ေမြးရသူ လူတန္းစားဟာ တဟုန္ထိုးတိုးပြားလာေနတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ လယ္ယာလုပ္ငန္းနဲ႔
မလံုေလာက္ေတာ့လို႔ လုပ္အားစြမ္းပကား ေရာင္းခ်အသက္ေမြးရသူေတြ လယ္သမားထု ၾကားမွာ တေန႔တျခား
တိုးပြားလာေနတယ္။ လုပ္ခနဲ႔ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ဝယ္ယူခိုင္းေစျခင္း၊ လုပ္ခေပးႏိုင္ သူ (အရင္းရွင္)
အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးရျခင္းဟာ ဒီကေန႔ေခတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လႊမ္းမိုးထားတဲ့ အက်ယ္ ျပန္႔ဆံုး
လုပ္အားပံုသ႑ာန္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလို လုပ္ခေပး ဝယ္ယူထားတဲ့ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေသြးစုပ္ျခယ္ လွယ္မႈဟာ
ဒီကေန႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ရဲ႕ အဓိက ေသြးစုပ္မႈ ျဖစ္လာတယ္။
လုပ္ခစားအလုပ္သမားလူတန္းစားကို အရင္းရွင္လူတန္းစားကသာ ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္ေနတာ မဟုတ္ေသးဘူး။
အရင္းရွင္လူတန္းစားဘက္က ရပ္တည္ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္ေတြဟာလည္း အလုပ္သမားထုကို ပံု
သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထုေထာင္းလ်က္ရွိတယ္။ အရင္းရွင္တေယာက္က အလုပ္သမားတေယာက္ကို စိတ္ႀကိဳက္
ျခယ္လွယ္ေသြးစုပ္ရာက စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္လာရင္ အခ်ိန္မေရြး အလုပ္ထုတ္ပစ္ႏိုင္တယ္။ အလုပ္သမားတ ေယာက္က
ဒီအလုပ္ရွင္ကို သေဘာမက်လို႔ ဖိႏွိပ္တာ မခံႏိုင္လြန္းလို႔ အလုပ္ထြက္သြားလိုက္လို႔ မရဘူး။ သူ သာ
အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး ငတ္ေသသြားမယ္။ ေနာက္အရင္းရွင္ဆီ ေျပာင္းလုပ္လည္း ရွင္ႀကီး က်ားထက္ဆိုး
ပဲျဖစ္မယ္။ မေက်နပ္လြန္းလို႔ တရားစြဲဦးမလား။ အရင္းရွင္ဘက္က ရပ္တည္ဖိႏွိပ္တဲ့ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကို
ႀကံဳေတြ႔ရမယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္သမားလူတန္းစား ရင္ဆိုင္ေနရတာ အရင္းရွင္လူတန္းစားတရပ္လံုးနဲ႔ ေသြးစုပ္
ျခယ္လွယ္မႈအေပၚ အေျခခံထားတဲ့ လူမႈစနစ္ႀကီးတခုလံုးျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား ရင္ဆိုင္ေန ရတာ
ဗ်ဴရိုခရက္ဆိုး တဦးတေလမဟုတ္၊ အရင္းရွင္လူတန္းစားကို အကာအကြယ္ေပးေနတဲ့ အစိုးရ အာဏာ တခုလံုးျဖစ္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕တိုက္ပြဲဟာ လုပ္သားထုတရပ္လံုးကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး
ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္မႈအေပၚ အေျခခံထားတဲ့ လူမႈစနစ္တခုလံုးကို တိုက္တဲ့ တိုက္ပြဲျဖစ္လာတယ္။ တပါးသူ လုပ္အားကို
ေသြးစုပ္ေနတဲ့ လူတန္းစားအားလံုးကို ဦးတည္တိုက္တဲ့ လူတန္းစားတိုက္ပြဲျဖစ္လာတယ္။
လက္တဆုပ္စာသာရွိတဲ့ အရင္းရွင္လူတန္းစားက လုပ္သားထုႀကီး တရပ္လံုးကို ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေသြးစုပ္ျခယ္
လွယ္ေနႏိုင္တာလဲ။ ေျမယာ၊ စက္ရံု၊ စက္ယႏၲယားေတြ အပါအဝင္ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးအားလံုးကို "ပုဂၢလိက
ပိုင္ဆိုင္မႈအျဖစ္" အရင္းရွင္လူတန္းစားက သိမ္းပိုက္ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ လူထုတရပ္လံုးကို အခုလို ေသြးစုပ္ျခယ္
လွယ္ေနႏိုင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ (စစ္)ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားက တႏိုင္ငံလံုးရွိသမ်ွ ေျမယာအားလံုးကို
"ႏိုင္ငံေတာ္က ပိုင္သည္" ဟစ္ေၾကြးၿပီး သူတို႔လက္ထဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။ အၾကမ္းဖက္လုယူ ခံလိုက္ရလို႔ ေျမ
ယာလက္မဲ့ျဖစ္သြားသူေတြဟာ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ေရာင္းခ်အသက္ေမြးရံုသာ ရွိေတာ့တယ္။ အလုပ္သမား
လူတန္းစားမွာလဲ ဘာကုန္ထုတ္ကိရိယာမွ မယ္မယ္ရရမရွိ။ ကုန္ၾကမ္းလည္း မရွိ။ တခုတည္းေသာ ပိုင္ဆိုင္ရာ ဆိုလို႔
လုပ္အားစြမ္းပကားပဲရွိတယ္။ ရွိတာကို ရသမ်ွေစ်းနဲ႔ ေရာင္းခ်အသက္ေမြးရတယ္။ ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီး
အားလံုး(နီးပါး)ကို ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳထားတဲ့ (စစ္)ဗ်ဴရိုခရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔
ဝယ္ယူလိုက္တဲ့ လုပ္အားစြမ္းပကားကို ခိုင္းေစရာက အပိုေစာင္းထြက္ကုန္ေတြ ရရွိလာတယ္။ ဒီထြက္ကုန္အားလံုးဟာလည္း
ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရပဲ သူတို႔ရဲဲ႕ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ထြက္ကုန္ေတြကို ေရာင္းခ်ရာက ရလာ တဲ့
ေငြေၾကးအရင္းထဲကေန မဆိုစေလာက္ကို လုပ္ခအျဖစ္ အသံုးခ်တယ္။ က်န္တာ သူတို႔အတြက္ခ်ည္း ျဖစ္သြားတယ္။
အလုပ္သမားေတြကို တေနရာတည္းမွာ စုခိုင္းလို႔ထြက္ေပၚလာတဲ့ စုေပါင္းလုပ္အားရဲ႕ အသီး အပြင့္၊
ေခတ္မီနည္းပညာေတြ တိုးတက္လာတာနဲ႔အမ်ွ ပိုတိုးလာတဲ့ ကုန္ထုတ္သတၱိရဲ႕ အသီးအပြင့္ အားလံုး ဟာ
အရင္းအႏွီးပိုင္သူ လူတန္းစားအိတ္ထဲခ်ည္း ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကုန္ထုတ္အရင္း အႏွီးေတြကို
ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တဲ့ လက္တဆုပ္စာ အရင္းရွင္လူတန္းစားက ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳထားလို႔ ျဖစ္ေန ရတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္
အရင္းက လုပ္အားကို ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္မႈအား အၿပီးတိုင္ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖို႔ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းဟာ
ကုန္ထုတ္အရင္းအႏွီးေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳထားတာ လံုးဝပယ္ဖ်က္ပစ္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တရပ္လံုးရဲ႕
ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ ထားရမယ္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား ကိုယ္တိုင္က ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္တဲ့ ဆို ရွယ္လစ္
ကုန္ထုတ္စနစ္ကို တည္ေဆာက္ရမယ္။ အလုပ္သမားေတြ စုေပါင္းထုတ္လိုက္သမ်ွဟာ ကုန္ထုတ္ အရင္းအႏွီးကို
ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳထားတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္မွာလို လက္တဆုပ္စာ အရင္းရွင္ေတြအတြက္ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ လုပ္သားထု
တရပ္လံုးစားသံုးဖို႔ျဖစ္တယ္။ လုပ္သားထုတရပ္လံုးရဲ႕ စုေပါင္းလုပ္အားက ထြက္လာၿပီး လတ္တေလာစားသံုးဖို႔ထက္
ပိုလ်ွံေနတာေတြဟာလည္း လုပ္သားထုတရပ္လံုးရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳး လာေအာင္ အသံုးခ်ဖို႔၊
သိပၸံနဲ႔ အႏုပညာေတြရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို ညီတူမ်ွတူ စားသံုးခြင့္ရေစဖို႔အတြက္သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔
အရင္းရွင္လူတန္းစားနဲ႔ အလုပ္သမားလူတန္းစားၾကားက တိုက္ပြဲ ၿပီးဆံုးႏိုင္မွာ ျဖစ္ တယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာေစဖို႔
အရင္းရွင္လူတန္းစားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ လက္ထဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အၾကမ္း ဖက္ အစိုးရယႏၲယားကို
ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ၿပီး အလုပ္သမားလူတန္းစားက ႏိုင္ငံေရးအာဏာသစ္ကို ထူေထာင္ရမယ္။ ဒါဟာ
အလုပ္သမားလူတန္းစားတိုက္ပြဲရဲ႕ အဆံုးသတ္ပန္းတိုင္ျဖစ္သလို ေသြးစုပ္ျခယ္လွယ္မႈအားလံုးကေန
လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အေျခခံလည္းျဖစ္တယ္။ လူတန္းစားအသိ ႏိုးၾကားၿပီး စုစည္းလႈပ္ရွားေနတဲ့ အလုပ္
သမားေတြအားလံုး ေရွးရႈခ်ီတက္သင့္တဲ့ ပန္းတိုင္လည္းျဖစ္တယ္။ ဒီပန္းတိုင္ကို ခ်ီတက္ရာမွာ အင္မတန္ႀကီး
မားတဲ့ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားေတြ တသီႀကီးရွိေနတယ္။